 |
Gent, Vrijdagmarkt, 1 mei 2013 (?). Van links naar rechts: Dirk Cosyns, Rik De Coninck, Flor Vandekerckhove. |
Officiële feestdagen laat ik ’t liefst aan mij voorbijgaan: kerst, Nieuwjaar, Pasen, Pinksteren… Ze worden zonder mij ook wel gevierd, ik heb er nauwelijks iets aan toe te voegen, niets eigenlijk. Lange tijd is daar een uitzondering op geweest: 1 Mei, Dag van de Arbeid, feest waaraan ik telkens placht te participeren.
Jaar na jaar tekende ik daarvoor in Gent present, ook toen ik daar al lang niet meer woonde en me er van ver naartoe moest spoeden. Telkens toog ik naar de plek waar de traditionele 1 Mei-optocht ontbonden wordt. Daar zag ik hen dan weer: Rik, Sabine, Dirk, Monique, Raf, Karin en de anderen, oud-kameraden.
Ik herinner me de dag dat ik ermee opgehouden ben. Die dag zette ik koffie, opende het raam, hoorde vogels fluiten en liet het lentezonnetje naar binnen. Ik legde de Vijfde van Mahler op, installeerde me voor ’t open venster, voeten op de vensterbank. Tegen de tijd dat de Vijfde afgelopen was, was ’t te laat om nog op tijd in Gent te zijn.
Liet iemand me weten dat ik daar gemist werd? Uiteraard niet. Ook de Dag van de Arbeid wordt, net als al die andere feestdagen, wel zonder mij gevierd. En sindsdien ben ik er nooit meer heen geweest. Rik, Sabine, Dirk, Monique, Raf, Karin en de anderen, 'k zie hen nooit meer, zelden laat iemand iets horen.
Wel was er onlangs een briefje van Rik: ‘Politiek sta ik momenteel zeer ver van de Vierde omdat die kleine organisatie zich nu inzet voor wapenleveringen aan Oekraïne — waar de proleten uit beide kampen mekaar doodschieten — in de illusoire hoop dat de domino van Poetin zal vallen. Ik lees dan de meest recente verklaring van de PVDA, en ik ben geneigd om die redenering te volgen.’ Weinig kans dat u van iemand vergelijkbaar briefje krijgt, weinig kans ook dat u begrijpt wat daar geschreven staat, maar doordat Rik en ik een gemeenschappelijk verleden hebben, begrijp ik heel goed wat hij me zeggen wil. Of ik het in deze met hem eens ben?
Ik kom juist thuis van de wandeling. Onderweg heb ik over mijn antwoord nagedacht: wat zou ik aan Riks woorden toevoegen, wat zou ik ervan wegnemen, waar zou ik hem tegenspreken en waar kon ik in z’n redering meegaan… Intussen deed de wandeling haar heilzaam werk — de geest werkt optimaal aan vijf kilometer per uur (°) — en dit is wat ik uiteindelijk geantwoord heb: ‘Rik, hou je taai!’
Flor Vandekerckhove⇲
Jaar na jaar tekende ik daarvoor in Gent present, ook toen ik daar al lang niet meer woonde en me er van ver naartoe moest spoeden. Telkens toog ik naar de plek waar de traditionele 1 Mei-optocht ontbonden wordt. Daar zag ik hen dan weer: Rik, Sabine, Dirk, Monique, Raf, Karin en de anderen, oud-kameraden.
Ik herinner me de dag dat ik ermee opgehouden ben. Die dag zette ik koffie, opende het raam, hoorde vogels fluiten en liet het lentezonnetje naar binnen. Ik legde de Vijfde van Mahler op, installeerde me voor ’t open venster, voeten op de vensterbank. Tegen de tijd dat de Vijfde afgelopen was, was ’t te laat om nog op tijd in Gent te zijn.
Liet iemand me weten dat ik daar gemist werd? Uiteraard niet. Ook de Dag van de Arbeid wordt, net als al die andere feestdagen, wel zonder mij gevierd. En sindsdien ben ik er nooit meer heen geweest. Rik, Sabine, Dirk, Monique, Raf, Karin en de anderen, 'k zie hen nooit meer, zelden laat iemand iets horen.
Wel was er onlangs een briefje van Rik: ‘Politiek sta ik momenteel zeer ver van de Vierde omdat die kleine organisatie zich nu inzet voor wapenleveringen aan Oekraïne — waar de proleten uit beide kampen mekaar doodschieten — in de illusoire hoop dat de domino van Poetin zal vallen. Ik lees dan de meest recente verklaring van de PVDA, en ik ben geneigd om die redenering te volgen.’ Weinig kans dat u van iemand vergelijkbaar briefje krijgt, weinig kans ook dat u begrijpt wat daar geschreven staat, maar doordat Rik en ik een gemeenschappelijk verleden hebben, begrijp ik heel goed wat hij me zeggen wil. Of ik het in deze met hem eens ben?
Ik kom juist thuis van de wandeling. Onderweg heb ik over mijn antwoord nagedacht: wat zou ik aan Riks woorden toevoegen, wat zou ik ervan wegnemen, waar zou ik hem tegenspreken en waar kon ik in z’n redering meegaan… Intussen deed de wandeling haar heilzaam werk — de geest werkt optimaal aan vijf kilometer per uur (°) — en dit is wat ik uiteindelijk geantwoord heb: ‘Rik, hou je taai!’
Flor Vandekerckhove⇲
(°) Rebecca Solnit: ‘Het ritme van het wandelen genereert een ritme van denken, en de passage door een landschap echoot of stimuleert het passeren langs een reeks gedachten. Hierdoor ontstaat een vreemde samenklank tussen de interne en de externe passage, een die suggereert dat de geest ook een soort landschap is en dat wandelen een manier is om dat geestelijke landschap te doorkruisen (…)’
P.S. In mijn vuurtoren ligt al een stukje klaar om op 1 mei te posten: George Orwell. Een portret van de schrijver als socialist.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten