 |
1959. Royston Ellis declameert z’n poëzie, begeleid door The Shadows. Hier⇲ op YouTube. |
Geert Barbier, die weet dat ik me op late leeftijd aan de beat poets⇲ ben gaan interesseren, wijst me op een in memoriam Royston Ellis⇲. Daar noemt men hem ‘de brug tussen de beat en The Beatles’. Zelf verneem ik nu voor ’t eerst van deze Ellis, nochtans iemand die van zijn pen heeft kunnen leven, goede dichter ook, jeugdkennis van The Beatles en iemand die — ook dat interesseert me danig⇲ — een brug tussen poëzie en muziek legt. Ik voeg hem toe aan mijn almaar groeiend pantheon van laat ontdekte schrijvers.
Ik ga hier niet herhalen wat de Wikipedia daar⇲ over Royston Ellis zegt, maar weet: zijn oeuvre is veelzijdig en indrukwekkend; de anekdotes zijn leuk om weten; z'n levensweg merkwaardig; de gesprokkelde citaten veelzeggend, bijvoorbeeld dat Lennon hem ‘het convergerende punt van rock 'n' roll en literatuur’ noemt. Liever dan dat alles te herkauwen vertaal ik een van Ellis' gedichten, dat hier⇲, (zonder verdere vermelding) op ’t net staat en misschien wel in de verzamelbundel Gone Man Squared⇲ opgenomen werd. (En zoals steeds: verbeteringen aan mijn vertaling worden in dank aanvaard.)
 |
In de beste traditie van De Weggeefwinkel is ook dit e-essay gratis. U hoeft er alleen om te vragen. Mocht u interesse hebben, mail naar liefkemores@telenet.be↗︎.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten