 |
Links bovenaan: Naked Lunch van Burroughs waarin geheimzinnige overheidsinstellingen de schrijver belagen. Links onderaan: de biografie die het geheime seksleven van de FBI-voorman onthult. Rechts: Amerikaanse cartoon die inspeelt op het geheime seksleven van de FBI-baas. |
Volgens de Amerikaanse beatschrijver William Burroughs⇲ is de overheid er vooral op uit zijn way of life te dwarsbomen. Die way of life bestaat uit onmatig drugsgebruik, zedeloos seksueel gedrag en het creëren van een literair oeuvre dat daarvan getuigt. Hij vlucht ’t land uit⇲, ook omdat hij per ongeluk zijn vrouw doodt, proberend, à la Willem Tell, een appel van haar hoofd te schieten. Niet met een boog, maar met een vuurwapen. Hij mist de appel, maar niet zijn vrouw!
In zijn Naked Luch⇲ stoot je al bladerend gemakkelijk op geheime samenzweringen van FBI-achtige bureaus, gericht tegen onschuldige burgers die rustig stoned willen worden. (°) Overmatig drugsgebruik levert een verwrongen universum op, maar Burroughs spinsels zijn ook niet geheel bezijden de waarheid. FBI-baas J. Edgar Hoover⇲ heeft wel degelijk een ongezonde interesse in schrijvers. Dit is wat The New Yorker er hier⇲ over zegt: ‘Onder de schrijvers die werden onderzocht door het Federal Bureau of Investigation zijn Nelson Algren, W.H. Auden, Pearl Buck, Truman Capote, John Dos Passos, Theodore Dreiser, William Faulkner, Ernest Hemingway, Sinclair Lewis, Robert Lowell, Archibald MacLeish, John O'Hara, Carl Sandburg, Robert Sherwood, John Steinbeck, Thornton Wilder, Tennessee Williams, Edmund Wilson en Thomas Wolfe.’ De lijst is onvolledig. Burroughs en de beatpoets worden niet eens vernoemd en de onderzoeken beperken zich evenmin tot schrijvers, zo wordt ook Bob Dylan⇲ nauwlettend in ’t oog gehouden. Ja, in the land of the free.
Waar ging J. Edgar Hoover bij die schrijvers naar op zoek? Op die vraag geeft Anthony Summers, in een Hooverbiografie⇲, een prikkelend antwoord. (°°) De baas van de FBI was, zegt Summers, in ’t geheim een travestiet die zijn agenten op zoek liet gaan naar gelijkgezinden, met de bedoeling hen in zijn orgieën te betrekken. In die merkwaardige stelling staat de getuigenis van ene Susan Rosenstiel centraal. Zij heeft de legendarische misdaadbestrijder, anticommunist en kruisvaarder tegen seksuele perversie doende gezien in een pluizige zwarte jurk, met kanten kousen, hoge hakken en een zwarte krullende pruik. ‘Hij had make-up op en valse wimpers. Het was', zegt ze, ‘een heel kort rokje en hij zat daar in de woonkamer van de suite met zijn benen over elkaar geslagen.’ Hij werd haar voorgesteld als Mary. Dat is dus wat die Susan zegt. Wat door tal van anderen ferm tegengesproken wordt.
Rest mij alleen hieraan toe te voegen dat ik het over bovenstaande boeken heb op een manier die ‘k van Pierre Bayard heb geleerd. (°°°) Ge moet maar eens kijken hoe dat dan is: Pleidooi voor het half lezen⇲.
(°) William S. Burroughs. Naked Lunch. 2013. Grove Press. 304 pp.
(°°) Anthony Summers. Official and Confidential: The Secret Life of J. Edgar Hoover. 2012. Open Road Media. 630 pp.
(°°°) Pierre Bayard, Hoe te praten over boeken die je niet hebt gelezen. 2008. Uitgeverij De Geus, 189 pp.
De e-boeken (pdf) van De Lachende Visch zijn gratis. Mail erom (en vermeld de titel): liefkemores@telenet.be⇲.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten