 |
Na Anarchy in the U.K. volgt Anarchy in E.U. Rechts: cultureel marxist Marc Reynebeau bij Johnny Rotten. |
Uit het boek vertaal ik een stevige paragraaf. (°) We zijn halverwege de jaren zeventig en we bevinden ons in het Verenigd Koninkrijk. Een jaar na hun eerste plaat, Anarchy in the UK, brengen de Sex Pistols al hun vierde single uit — Holidays in the Sun. Mijn dochter is geboren in 1974, mijn zoon in 1977; ik had wel wat anders aan mijn hoofd dan fonoplaten van de Sex Pistols⇲. Wat hieronder staat is me daardoor ontgaan, maar dit is wel degelijk wat in dit tijd gebeurt:
Tegen die tijd formuleerden talloze nieuwe groepen openlijk onmogelijke eisen en waren de Sex Pistols in het hele Verenigd Koninkrijk verboden."Anarchie in het VK" werd van de markt gehaald net toen de plaat zijn publiek bereikte. EMI, het eerste label van de Sex Pistols, liet hen vallen (…) en smolt hun platen om. Patriottische arbeiders weigerden "God Save the Queen", de opvolger, een drie minuten durende rel tegen het zilveren jubileum van Elisabeth II, te verwerken; A&M, het tweede label van de band, vernietigde de weinige geproduceerde exemplaren. Virgin werd het derde label van de Sex Pistols en bracht de plaat uit. De titel — God Save the Queen — werd uit de BBC-hitlijsten geschrapt en bovenaan de hitparade stond nu een blanco, waardoor de bizarre situatie ontstond waarin de populairste plaat van ’t land soortement smokkelwaar werd. Om de krantenverkoop te stimuleren zorgde de pers voor morele paniek, maar de paniek leek wel reëel: in het Parlement werden de Sex Pistols aan de kaak gesteld als een bedreiging voor de Britse manier van leven, door socialisten als fascistisch, door fascisten als communistisch. Op straat werd Johnny Rotten in elkaar geslagen en met een scheermes bewerkt, een ander bandlid werd achtervolgd en met een ijzeren staaf geslagen.
Mijn kinderen zijn inmiddels zelf ouders, ik ben gepensioneerd. Terwijl ik de eindjes aan elkaar probeer te knopen, volg ik met ironische blik de culturele debatten die onze elite doorklieven. Zo heb ik me verkneukeld in het hardnekkige verzet van Marc Reynebeau⇲ tegen de Vlaamse Canon, me afvragend of deze lelijke mens zo’n complotten smedende cultuurmarxist⇲ is waarover Bart De Wever & C° het hier bijvoorbeeld⇲ zo graag hebben. Voor Canvas doorkruist die Reynebeau in 2005 Engeland. Hij doet dat in ’t gezelschap van Johnny Rotten⇲. Da’s de kerel die halverwege de jaren zeventig verantwoordelijk is voor de paniek in bovenstaand citaat. Waardoor het mij begint te dagen: Reynebeau is bij Rotten in de leer gegaan: ANARCHY IN FLANDERS! Waarna het weer eens tijd wordt om mijn wandeling aan te vatten.
(°) Greil Marcus. Lipstick Traces. A secret History of the Twentieth Century. Twentieth-Anniversary Edition with a Forword of Nicky Wire. 2011. 482 pp. Faber & Faber Ltd. London. © Greil Markus, 1989,2001.
Flor in spoken word dient om de gedeclameerde versies van mijn verhalen/gedichten kenbaar te maken. Wie op Facebook zit, klikt hier⇲.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten