’De beloning van het schrijven zit (…) in de enorme voldoening die u hebt als u,na lang zoeken, dat wat u wilt zeggen, geformuleerd hebt.Zo, dat de huid van het woord strak om het begrip zit.’(Godfried Bomans)
Zittend op een stoel — ETEN DOE IK daar alleen rechtstaand, toch staat er een stoel. Daar zit ik, benen gestrekt, hielen op de vensterbank, doelloos uitkijkend over de voor mij uit liggende straat. France Culture op de radio. Ik verneem iets over protesten tegen het aanleggen van een A69⇲, tussen Castres en Toulouse, en vraag me af wat mijn Franse buren ervan denken, ’t is bij hen in de buurt — ex-Franse buren, mijn huisje zit in de verkoop. Ik kan het hen vragen, we mailen elkaar nog wel, maar ’t zijn natuurlijk niet langer mijn zaken, gesteld dat ze dat ooit waren. France Culture is iets wat ik aan dat huisje overhoud; dat is begonnen terwijl ik dat huisje op m’n eentje aan ’t verbouwen was, Franse stemmen, sprekend over dingen waar ik geen weet van had, in een taal die ik niet goed begreep, zoals ik geen weet had van de verbouwingswerken die ik desondanks moest uitvoeren. France Culture is orale herinnering, iets om naar te luisteren terwijl ik in Bredene in ledigheid over een straat uitkijk. Ik blijf nog even zitten, denkend aan Henry Miller die in De Kreeftskeerkring zei: ‘Ik heb behoefte aan alleen zijn. Ik moet in afzondering mijn schaamte en wanhoop overpeinzen; ik heb behoefte aan de zonneschijn en de straatstenen zonder gezelschap, zonder gesprekken, oog in oog met mezelf, met alleen de muziek van mijn hart als gezelschap.’ Die 'Muziek van mijn hart', dat is er ferm over, vind ik, 'oog in oog' is te dramatisch en 'schaamte en wanhoop' is er ook teveel aan, maar voor de rest is ’t exact wat ik hier doe, uitkijkend over een straat, luisterend naar France Culture, zittend op een stoel. (Flor Vandekerckhove⇲)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten