Surrealisme op de Oostendse strekdam (1)

Dit is het eerste strekdamverhaal in een reeks van vijf. — — — In hoofding, links: Koning Leopold II wandelt op de pier in Oostende. Rechts: De Laatste Vuurtorenwachter op de oostelijke strekdam.

 
Elisabeth — HALVERWEGE DE STREKDAM denk ik altijd aan het overschrijden van grenzen. Dat komt doordat ik daar, naar mijn aanvoelen, de wereld van het land achterlaat en deze van de zee betreed. Vastigheid wordt vloeibaar, droog wordt nat, stolling wordt week, zekerheden worden warrig, een realistisch geschreven verhaal wordt surrealisme. Ik wandel verder, rond de kop en keer terug. Halverwege word ik opgehouden door een stoet die prinses Elisabeth vergezelt, kameniers, jonkvrouwen en paparazzi als vliegen rond een stront. De koningin in wording wandelt op de strekdam, zoals Leopold II haar dat lang geleden op de pier heeft voorgedaan, de symboliek ontgaat me niet. In ’t passeren roep ik luid Vive la reine, in retour geeft ze me een knipoog. (In mijn notitieboekje staat: de princes trekt een oog, de kamenier trekt een smoel, de jonkvrouw trekt haar rok recht, de paparazzo trekt een foto…) Ja, dit is waarlijk de plek op de strekdam waar een realistisch geschreven verhaal surreële proporties aanneemt. (Flor Vandekerckhove⇲)

Wij, met zand in onze schoenen is een memoir (25 bladzijden), waarin ik terugdenk aan de weg die beeldend kunstenaar Luc Martinsen en ik afgelegd hebben, sinds onze eerste ontmoeting in 1988. Ik schreef dat boekje als een symfonie, een muziekstuk in drie delen, dat na het tweede deel onderbroken wordt door een interludium en afsluit met een coda. In de beste traditie van De Weggeefwinkel is ook Wij, met zand in onze schoenen gratis. U hoeft er alleen om te vragen. Mocht u interesse hebben, mail naar liefkemores@telenet.be⇲. (Vermeld 'Zand' en zeg 'pdf' of 'epub'.)