 |
Het was kalm op de weg, m'n camionette maalde zuchtend de
kilometers, de avond liet me een indrukwekkend mooie sterrenhemel zien en op de
radio waren Fransen aan ‘t discussiëren zoals alleen Fransen dat kunnen. ‘t Was allemaal pais & vree tot de motor uitviel. Ik kon de auto nog laten uitbollen, naast de weg parkeren en
daar stond ik dan in the middle of
nowhere.
Geen probleem.
Ik had eten aan boord, verse kleren, een telefoon en ik kon evengoed ter
plekke blijven kamperen. Ik prepareerde
een broodje, keek naar de sterren, mediteerde over de eindigheid van mens en
camionette, legde mijn hoofd te rusten en kwam pas tegen tien uur ’s morgens weer
wakker. Zon, vogelgezang. Koffie uit de thermos. Velden. Er passeerde geen kat.
Nadat ik een beetje over en weer gelopen had om te weten waar
ik me bevond, belde ik Touring, een
organisatie die binnen het uur uit het niets een takelwagen liet aandraven, een
prestatie waarvan ik onder de indruk geraakte, want ik had juist een tafel en
een stoeltje ontplooid, een boek aangesneden en hop, ik mocht alles alweer dichtplooien.
De garagehouder takelde mijn camionette op de zijne en zo togen
wij samen naar ‘s mans onderneming in een voorstadje van Riom, een beetje
vergelijkbaar met het industriepark van Gistel.
De motor bleek perte
totale te zijn en ik begon over en weer te bellen om te kijken wat Touring voor mij kon doen. Er bleek een
ruime keuze te bestaan aan gratis mogelijkheden: met een vervangwagen verder
trekken (wat het voordeel had dat ik mijn geplande werken kon uitvoeren), met
een vervangwagen naar huis rijden (wat het voordeel had dat ik mijn materiaal
kon recupereren) of met de trein in deze of gene richting rijden (wat het
voordeel had dat ik mijn boek kon uitlezen). Al die mogelijkheden werden meteen
uitgeschakeld toen Touring erachter
kwam dat de auto niet op mijn naam geregistreerd stond. Ook hoorde ik dat repatriëring
van die auto afhankelijk was van de omgekeerde verhouding tussen de kostprijs
van de reparatie en de leeftijd van het vehikel. Die omgekeerde verhouding zat verschrikkelijk fout.
Een uur later nam ik op eigen kosten de trein. In mijn
bagage zat een boomzaag. Om 1 uur ’s nachts was ik alweer in Oostende. Het boek dat ik ‘s morgens geopend had,
was tegen die tijd helemaal uitgelezen.
Ik leverde mijn nummerplaat in en dacht daarna zo nu en dan
nog eens aan de Franse garagehouder die niet alleen mijn aardappelen had mogen
opeten, maar zijn huis in Riom ook gepleisterd had met gips uit de Brico van
Oostende.
Enkele weken geleden zag ik in het nieuws hoe zwaarbewapende
Talibanstrijders met mijn camionette over de bergen van Afghanistan hotsten.
Allahoe akbar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten