Nadat mijn hartslagmeter door ’t vele joggen versleten was, ging ik uiteindelijk
over tot de aankoop van een sporthorloge-met-alles-op-en-aan: snelheid, kilometers, tijd, calorieverlies, hartslag, hoogteverschil en temperatuur. In de doos zaten naast dat horloge wel tien boekjes, plus een groot aantal voorwerpen. De vensterbank geraakte onder ’t materiaal bedolven. Helaas ontbrak er wel een
stuk!
Gestimuleerd door mijn lage stressdrempel belde ik de winkel, eiste de verantwoordelijke aan de lijn en sprak hem vermanend toe. Dat er een stuk
ontbrak had deze Davy nooit eerder meegemaakt. (Wat ik in twijfel trok.) Ik
mocht een vervangstuk halen. (Wat ik maar normaal vond.) Vijfentwintig
kilometer heen, vijfentwintig terug. Trillende handen, zenuwtrekje. Davy was maar wat blij dat ik weer weg was.
De daaropvolgende dag was het horloge voldoende geladen om het af te kunnen
stellen. Weer trillende handen, zenuwtrekje, lage stressdrempel. De Engelse instructies
verdwenen plotsklaps van het schermpje.
Russisch nam er de plaats van in! Trillende
handen, zenuwtrekje, lage stressdrempel. wat ik ook probeerde, Russisch
was ’t en Russisch bleef het.
Ik belde Davy die nog heel goed wist wie ik was. Ik zei: ‘Davy, je hebt me een horloge aangesmeerd dat
al gebruikt geweest is. Er is niet alleen dat ontbrekende stuk, er is ook iets
met de instellingen, want die zijn in ’t Russisch! Ken jij Russisch Davy? Wel,
ik niet!’ Ik gaf hem de tijd
niet om een smoes te bedenken en sommeerde hem om mij te assisteren bij het in werking stellen van deze
aankoop die ik, zo gaf ik hem nog mee, me inmiddels al danig beklaagd had. Davy
durfde niet te weigeren. Drie minuten later stond alles op punt. Kinderspel.
En zo komt het dat ik nu aan mijn pols een horloge draag dat me,
terwijl ik aan 't joggen ben, perfect op de hoogte houdt van mijn vorderingen, dat wil zeggen van het gebrek daaraan. Ook de hoogteverschillen van dit parcours
doorheen de polders hebben niets om ’t lijf, zo kan ik nu cijfermatig constateren.
Gisteren kwam de werkster mijn appartement schoonmaken. Toen ik haar
daarvoor wilde betalen, zag ik op mijn gekuiste vensterbank een ding liggen. In een gesloten plastic hoesje! Het ontbrekende stukje! Dat
had ze, zei de werkster ongevraagd, achter de radiator onder de vensterbank gevonden. Ik moffelde het in mijn broekzak en
besloot om er nooit iemand iets over te vertellen. Deze gebeurtenis moest een geheim blijven. Zeker
voor Davy van de sporthorlogewinkel.
Flor Vandekerckhove
Geen opmerkingen:
Een reactie posten