 |
Foto van Romain Mallet. Uit Matières grises.
WIE KENT ER nu nog Jean Gabin? Naam die me herinnert aan daken vol televisieantennes. Die lieten ons toe op de TV naar Rijsel te kijken, zwart/wit, met veel sneeuw als de wind niet goed zat. Wel, in die tijd was Gabin niet van het scherm te branden. Hij acteerde in twee films per jaar, en hield pas op nadat zijn naam op meer dan negentig prenten had gestaan.
Ik wil het over Maintenant je sais hebben. Lied waarin Gabin met een ferm doorrookte stem zijn leven bezingt en hoe hij in elke levensfase denkt: Ha, nu weet ik het. Uiteindelijk, wanneer hij oud & wijs is, besluit hij: Maintenant je sais / je sais qu’on ne sait jamais. Op ’t einde weet je dat je ’t nooit zult weten.
Ook ik ben inmiddels oud genoeg om te beseffen dat ik ’t niet weet. Dat valt me ook nu weer op, terwijl ik in een boek blader, dat 200 bladzijden lang foto’s van de Vlaamse kust toont. (*) Er staan poëtische teksten in, allemaal in het Frans, en die zijn van Michel Joiret (°1942, Brussel). Van deze Michel vermeldt het colofon dat hij romancier is, poète, nouvelliste, grammarien, essayiste, conférencier en critique. De foto’s zijn van diens zoon Thomas (° 1977, Brussel) en van Romain Mallet (°1979, Parijs). Het voorwoord — ook Frans — is van Werner Lambersy (°1941, Antwerpen) die meer dan veertig dichtbundels heeft afgeleverd, gedichten die in meer dan twintig (!) talen vertaald werden.
Afgezien van Romain Mallet (de foto bovenaan is van hem) zijn al die mensen in België geboren en ik ken er niet een van. Ik weet wel, het is bourgeoiscultuur en bijgevolg pas nos oignons, maar toch. Vader Joiret vertelt in dat boek over het Vlaamse land als over [le] Pays de Franz Hellens, de James Ensor, de Michel de Ghelderode, de Thomas Owen, de Jean Muno, de Paul Willems et de Paul Delvaux. Ensor en Delvaux kennen we en de Ghelderode ken ik ook, zij het alleen van horen zeggen, maar wie zijn Hellens, Owen⇲, Muno en Willems⇲? Wel, dat zijn mij allemaal vooraanstaande literatoren, niet eens uit het zuiden van het land. Waardoor dit fotoboek me weer bevestigt: hoe ouder ik word, hoe meer ik te leren heb. Je suis encore à ma fenêtre, je regarde, et j' m' interroge…
(*) Matières grises, 2011. Paris, Opium éditions. ISBN 978-2-9540763-0-0. Het wordt hier verdeeld door Standaard Boekhandel.
Ensor en zijn bende in Oostende
https://www.youtube.com/watch?v=6sDnvG0cGR0
Geen opmerkingen:
Een reactie posten