TROTS toonde ik mijn vondst aan vader die het me
bevestigde: Ja, dat is van het
paard van nonkel Miel⇲. Een paardenbel, een 'historische' vondst.
In mijn kindertijd overheersten de paarden niet langer het straatleven, maar ze waren er wel nog: vuilnis werd met paard en kar opgehaald; groenteboer Firmin Decoo⇲ deed het nog te paard, de Fiorines reden per paard af en aan; Bobbejaan Schoepen⇲ deed dat jaarlijks ook en boer Jerome Lagast⇲ vrijwel dagelijks.
Nonkel Miel had geen paard meer. Wat restte waren de verhalen. Zo vertrok Miel regelmatig, met paard en kar, naar Westkerke, Zerkegem en Ichtegem om er kippen en konijnen aan te kopen die hij in Bredene slachtte en aan toeristen sleet. Doordat hij graag een pint dronk, viel hij regelmatig op zijn kar in slaap. Over de manier
waarop hij vervolgens thuis geraakte bestaan twee versies. In de eerste versie wachtte zijn echtgenote, tante Eugenie, de dingen enige tijd af, waarna ze de tocht naar pakweg Zerkegem
aanvatte. Op haar oude velo reed ze tot wanneer ze paard en kar van haar echtgenoot ontwaarde. De fiets gooide ze met een forse
armzwaai bij de vracht, alsmede bij de uitgetelde Miel. Vervolgens nam ze de
teugels ter hand en
leidde heel het zootje huiswaarts. In de tweede versie moest
tante Eugenie die fietstocht niet aanvatten, het paard had de teugels niet
nodig om huiswaarts te keren. Dat beest deed dat spontaan, terwijl nonkel Miel zijn roes uitsliep.
[DLVuurtorenwachter postte dit verhaal in 2014. In 2024 redigeer ik het opnieuw ten behoeve van de FB-groep Bredene Retro.]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten