De Laatste Vuurtorenwachter: Gedachten en gedichten op het veld van Warvinge

zaterdag 3 oktober 2015

Gedachten en gedichten op het veld van Warvinge

— Hervé Casier (°1943) —

ELK WOORD IS als een overbodige vlek op de stilte en het niets. Ik klap de nieuwste dichtbundel van Hervé Casier dicht en dat is het eerste waaraan ik denk. Origineel is die gedachte niet, ze komt van Samuel Beckett. En ik denk dat Casier het ermee eens is.

Stofjes op een weegschaal is de oogst van twee jaar zaaien op de akkers van Warvinge⇲, poëtisch universum waarin Casier zich ophoudt. Veel valt er niet te rapen: dertig extreem korte gedichten, vijftien per jaar, iets meer dan één per maand. Schamel is die oogst daarom niet, Casier maakt er een erezaak van om zo weinig mogelijk te produceren. Dat geldt niet alleen voor de gehele oogst, ‘t geldt ook voor elk van de vruchten; een oeuvre gekenmerkt door eenvoud.
Dichter Jos Daelman, die de flaptekst bij het boekje levert, merkt op dat de gedichten eerder gedachten zijn. Hoezo? Volgens mij gaat het zo. Terwijl hij uit het raam kijkt, zaait Casier gedachten op Warvingse bodem. Terwijl ze daar groeien, knipt hij ze bij tot er haast niets van overblijft:

zoveel
geschrapt

bijna
niets
blijft

tenzij
de
pen die

over
die
leegte
schrijft.

Tegen de tijd dat Casier de oogst op zijn warvingekar laadt en naar de markt voert, zijn de gezaaide gedachten wel degelijk gedichten geworden, van het bonsaitype. De pen is de hegschaar waarmee Casier zijn gedachten bijknipt tot ze gedichten zijn:

je legt
je hand
op de pen

tekent
een zwart
streepje

tegen de
ondergaande
zon

je denkt
het is dat

wat ik ben.

Het werktuig van de Warvingse dichter verschilt danig van het gereedschap waarmee de boer zijn oogst te lijf gaat. Het verschilt ook van het toetsenbord waarmee ik deze tekst schrijf. Casiers pen is een symbolisch voorwerp en ze is vrouwelijk. De dichter staat in haar dienst, hij is degene die haar woorden neerlegt: