‘Begeeft u zich naar de
geplande route alstublieft.’ Ik drink koffie uit de
thermos en luister naar de stem die me zegt waarheen ik moet rijden. Terwijl de avond valt begin ik uit te kijken naar een plek om er een wijle te verpozen, misschien
enkele uren te slapen. De weg doorkruist een bos. Het terrein dat ik vaag naast me zie lijkt me geschikt en ik wijk van de baan af om het op te rijden.
Een klap! Eerst denk ik dat ik tegen een boomstronk rijd, maar
dan zie ik de contouren van een beest dat de auto aanvalt. Het beukt voor de
tweede keer in op de wagen. Ik geef een ruk aan het stuur en rijd plankgas terug
naar de weg die ik juist verlaten heb. Het bloed klopt in mijn keel.
Welk beest heeft mij aangevallen? Is er schade aan de auto?
Dan realiseer ik me dat ik al uren geen mens meer gezien heb. Ik
sta er alleen voor. ‘Begeeft u zich
naar de geplande route alstublieft.’
Ik draai een weg op die er uitnodigend uitziet. Maar hoe ik de
auto verder draai of keer, er komt alleen nog die ene instructie: ‘Begeeft u zich naar de geplande route
alstublieft.’ Op het GPS-schermpje gaat de pijl als een dolgeworden kompas alle kanten uit.
Het is dan ook meer dan een aangename verrassing als ik uit het
niets een gebouw zie opdoemen. Een flatgebouw. Nergens licht, veel ruiten zijn stuk.
Een spookhuis.
‘Begeeft u zich naar de geplande route
alstublieft.’ De autolampen zetten het gebouw in het licht. Graffiti: Gone to Croatan.
De woorden op de gevel hebben de kracht van een boodschap. Ik begrijp dat ik op het punt
gekomen ben waarop ik moet beslissen of ik dat wel wil doen, naar de
geplande route terugkeren.
Flor Vandekerckhove
Sakolsky,
R. & Koehnline, J. (1993). Gone
to Croatan: Origins of North American Dropout Culture. Brooklyn, NY:
Autonomedia.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten