AAN HET RAAM hangt een karton: Motorhelm te koop. Ik spreek over de
tijd dat daar nog een fiscale zegel bij gekleefd wordt. Dat plakkaat blijft lang hangen. Letters vervagen, papier vergeelt, hoeken krullen. Niemand wil de helm. Ik krijg een
baard, eerst dons, later stoppels. Niemand koopt de helm. Ik krijg verkering, treed in het huwelijk, maak kinderen, treed uit het huwelijk. Niemand claimt
de helm. Ik word grijs, mijn kinderen krijgen kinderen, ik begin te krimpen
en word een beetje doof. Niemand wil de helm. Weer passeer ik dat raam, maar nu met de neerhangende schouders van een oude man. Daar hangt nog steeds dat plakkaat, vergeeld,
opgekruld, met verbleekte fiscale zegel, maar nu staat bovenop de oorspronkelijke,
inmiddels vergane woorden, in frisse viltstiftletters: verzameling fiscale zegels te koop.
[Deze post dateert van 2017. In 2024 redigeer ik het handpalmverhaal opnieuw, ten behoeve van enkele FB-groepen die zich over het verleden buigen.]
O sole mio, een schrijver aan 't zeetje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten