zaterdag 23 september 2017

Herinneringen aan ’t Stapelhuis


Toen de RAL in 1977 voor het eerst aan de parlementsverkiezingen deelnam kon je 't resultaat geenszins een electoraal succes noemen. Toch had de campagne dat partijtje versterkt. Ik herinner me een bijeenkomst van mensen die in Gent actief aan de campagne meegewerkt hadden. Overdrijf ik als ik zeg dat daar honderd mensen aanwezig waren? Ook omdat we niet wilden beseffen dat dit maar een tijdelijk succesje was, beslisten we dat de RAL een groter Gents lokaal behoefde.
Dat vonden we in een leegstaand pakhuis in de Frans Ackermansstraat. We verbouwden het tot een heus centrum dat we toepasselijk ’t Stapelhuis noemden (andere voorstellen varieerden van Germinal tot Hotsi Trotski.) Op de hoogste verdieping maakten we vier (vijf?) vergaderlokalen en een secretariaat met bibliotheek; op de tussenverdieping kwam een boekwinkeltje en een zaal met bar, goed voor toch wel honderd mensen. Waren de toiletten op de benedenverdieping? Stond daar de verwarmingsketel? Die verdieping bleef hoe dan ook onafgewerkt. Ik vermoed dat de RAL, later SAP, daar tot het einde van het huurcontract gebleven is, tot 1987.
Dit stukje wil het geheugen openwrikken, zowel ’t mijne als dat van anderen, want ik ga proberen herinneringen te sprokkelen die met dat centrum te maken hebben.
De RAL organiseerde in dat gebouw wekelijks de Vrijdagen van ’t Stapelhuis. Dat ‘Socio-Kultureel Centrum’ was ook een open huis. Naast de RAL en de jongerenbeweging ervan, SJW, had ook de Turkse DHKD daar een basis. De grote zaal werd ruim gebruikt, ook door buurtbewoners. Ik herinner me pingpongtafels, een cursus elektronische muziekcreatie, repetities van een toneelgroep rond Arne Sierens en van een punkgroepje rond Erik Goeman, een Turks trouwfeest, een druk bijgewoond feest van anarchisten… Vooral op vrijdagen was het druk in de bar. Een getrouwe klant was Eric Temmerman die de zieltogende feestzaal Vooruit zou omvormen tot wat het nu is, en ook daar heette het voortaan ‘Socio-Kultureel Centrum’.
— Op de voorgrond: veterane Adriënne Depreester.
De mens met al dat haar, — ook mijn haar was toen 
anders — aan de toog, ben ik, inmiddels zelf veteraan. —
Ik probeer bovenstaande foto's te duiden. 
Omdat de rugzijde het vermeldt wist ik meteen dat het een ‘Veteranenfeest’ betrof dat op 12 december 1981 doorging. Gevierd werden Adriënne Depreester, een overbuurvrouw die zich al gauw in de werking ingeschakeld had, Richard Fordeyn, een oudere sympathisant en Oscar Vereecken, een historisch lid van de Gentse trotskistische beweging; over hem heb ik hier een in memoriam gepubliceerd.
Van dat feest heb ik drie foto’s. Ik heb ze een beetje rondgestuurd en we hebben op één na (nummer 10) alle namen kunnen weervinden. Da’s niet zonder slag of stoot gegaan, want ja, het nummer 5, waarin we eerst Rik De Coninck meenden te herkennen, blijkt uiteindelijk dr. Jan Van Bouchaute te zijn. En het nummer 9 was voor de enen Karin Criel en voor de anderen Robbie Ghekiere (Gelukkig weet Karin nog welke haarsnit ze in 1981 had. Lang haar is Robbie. Of Rudy Velghe, dat kan ook.) Merkwaardig is ook dat Willie Panhuis even dacht dat zij de vrouw achter het nummer 10 was, maar inmiddels is ze daar van afgestapt en ook hier heeft de haartooi naar zekerheid geleid: ‘Mijn haar was toen langer’.
En dit zijn de namen: 1. Wim Sebrechts; 2. Richard Fordeyn; 3. Raf Verbeke; 4. Chantal Desmet; 5. Jan Van Bouchaute; 6. Frank Vanmaroey; 7. Eddy Decreton; 8. Marijke Colle; 9. Robbie Ghekiere [hier past enig voorbehoud. Volgens Eddy Decreton is dat zeker Robbie niet; Sabine Dick denkt hier Rudy Velghe in te herkennen en Dirk Cosyns vraagt zich af of het niet Cathy Cornelissen kan zijn]; 10Grote onzekerheid: Marijke Colle zegt dat de vrouw waarmee ze aan het babbelen is uit Aalst afkomstig was, een activiste van de BBTK in Brussel. Dirk Cosyns vermoedt vreemd genoeg dat hij zich achter dat nummer ophoudt; 11. Luc Van Buynder; 12. Maria Buysse.
Ik zei het al: zo’n foto’s openen het geheugen. Nog voor we ons de naam van de vrouw achter het nummer 12 herinnerden — Maria Buysse — wist Marijke Colle al dat de echtgenoot ervan over een stencilmachine beschikte nog voor de RAL zich zo’n gesofistikeerd productiemiddel kon veroorloven. Dát waren tijden!
Flor Vandekerckhove


— Dit is niet ’t Stapelhuis, maar het gebouw dat er gekomen is nadat het huis afgebroken werd. Het geeft een idee van de grootte van het centrum. —

Geen opmerkingen: