 |
| — Geert Van Istendael kijkt met nauwelijks verholen minachting naar de bakfiets in de rechterbenedenhoek. Links boven: zijn nieuwe boek. — |
In De grote verkilling gaat
Geert Van Istendael hard tekeer tegen christen- en sociaaldemocraten die
meegaan in het verhaal van het neoliberalisme. Door hun schuld keren mensen de Europese Unie de rug toe. Ook de ‘progressief, liberale
spraakmakende gemeente’ krijgt ervanlangs: goedverdieners; mooi wonend in een aangename buurt; kinderen op een
grotendeels blanke school; diep overtuigd van eigen superioriteit; bodemloze
minachting voor het volksdeel dat hun denkbeelden niet deelt; ontkenners van de
culturele en religieuze breuklijnen; allergisch voor elke kritiek op de islam;
bakfietsers.
Van die opsomming kan ik, voor wat mezelf betreft, het meeste schrappen. Een bodemloze minachting voor het volksdeel dat mijn
denkbeelden niet deelt. Hoe zou ik dat moeten doen? Dat volksdeel omvat heel het volk. Diep overtuigd
van mijn eigen superioriteit? ’t is omgekeerd: dat overgrote volksdeel
weet altijd alles beter. Vroeger heette het de
zwijgende meerderheid, maar die term is terecht verdwenen, de meerderheid zwijgt
godver nooit, en ze uit zich overvloedig op Facebook. En tegenover al dat getater sta ik altijd met mijn mond vol tanden.
Gehuld in stilte, troost ik me telkens weer met twee citaten die twee
keer ’t zelfde zeggen. Het eerste is van Bertrand Russell,
het tweede van Charles Bukowski. Misschien kan Van Istendael die Russell nog tot
de progressieve spraakmakende gemeente rekenen.
Maar Bukowski? Je mag het niet gedroomd hebben dat die met zo'n bakfiets rondrijdt!
Geert Van Istendael. De grote verkilling. 2019. Atlas Contact.
256 pp.
Luister ook eens naar de podcast van De Laatste Vuurtorenwachter.
Hier past wel een poëem van voornoemde Bukowski,
vind ik.
Ik kies eentje dat over de schrijversgilde gaat,
waartoe zowel Geert Van Istendael als ikzelf behoren,
hij aan de bovenkant en ik helemaal onderaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten