In memoriam Fernand Brauwers

‘Do not go gentle into that good night,

Old age should burn and rage at close of day;

Rage, rage against the dying of the light.’

Dylan Thomas

— Fernand Brauwers (°25 juni 1923 - †27 april 2019) —

Beweren dat ik Fernand Brauwers goed gekend heb zou een leugen zijn, zeggen dat we veel gemeen hadden een verzinsel. Maar ik kende hem wel en we hadden iets gemeen. Gemeen hadden we dat we ‘straatlopers’ waren. Fernand was een groot wandelaar en ik ging welhaast dagelijks joggen. Onze wegen kruisten elkaar, soms gebeurde dat op plekken die zo ver van onze woonsten lagen dat ze bij de andere verwondering wekten. Ik passeerde Fernand aan zee, maar evengoed aan de Blauwe Sluis; ik zag hem nabij de vuurtoren, maar ook aan de duinbossen.

Zo zijn er nog die ik op mijn joggingtochten regelmatig pleeg te kruisen, eenlingen meestal, mensen die op hun eigen ritme aan sport doen. En in regel groeit er dan wel iets: eerst een groet, dan een glimlach, dan een babbel en uiteindelijk een gesprek. En zo komt het dat ik ook met Brauwers al eens een gesprek kon voeren, zeker als er een zitbank in de buurt was.

We verschilden in levensopvatting, wereldvisie, politieke keuzes, stijl en leeftijd — hij was van de generatie van mijn vader — maar we hielden beiden van een ietwat metafysische conversatie. Fernand benadrukte graag de nietigheid van de mens — zijn voorbeeld was veelal Napoleon — en de menselijke vrijheid was voor hem een illusie. Ik gaf hem gelijk, zij het alleen om dat gelijk vervolgens in het mijne te doen keren. Wat zijn geest ook bezighield was de vraag wat er aan de big bang voorafging, en ook daarop had ik wel een weerwoord klaar.

Met de jaren werden zijn wandelingen korter, maar ook mijn joggingparcours werd kleiner en daardoor bleven we elkaar ontmoeten. Dat ging zo door tot ik hem nergens meer zag. Van een andere straatloper vernam ik dat hij, met een kwakkelend geheugen, in het woonzorgcentrum opgenomen was. Ik ging hem daar opzoeken en zag een man die zich met hand en tand verzette tegen de onbeweeglijkheid die hem door ’t leven opgedrongen werd — ‘Rage, rage against the dying of the light’. Ik vroeg hem of hij zich onze ontmoetingen herinnerde en hij zei: ‘Dat waren nog de goede tijden.’

Flor Vandekerckhove↗︎