— Links: Wyandottekippen. Rechts, De Kaashoek in Vlissingen. De pijl wijst naar het bord dat ik daar geramd heb. — |
Toen ik laatst in Vlissingen de bocht nam om de Verkuijl Quakkelaarstraat in te rijden dacht ik, hoe het kwam weet ik niet, aan die zalige tijd toen mijn moeder boterhammen gesmeerd had om op schoolreis te gaan, en ik onderweg plots heel hard moest remmen voor een nest Wyandottekuikens dat de straat overstak en ik er helaas, volstrekt ongewild, eentje plat reed.
Ik
gleed uit, kwam met mijn fietsje in de gracht terecht en werd daar meteen aangevallen
door de rest van die kiekens, fel aangemoedigd door een wraaklustige hen.
Door
het accident had ik bijna de schoolreis gemist. Fel gehavend stapte ik als
laatste op de bus: gescheurde kleren, bloed van mezelf en van dat kuiken, overal
wondjes veroorzaakt door pikkende snavels. Iedereen vroeg me wat er gebeurd
was, niemand geloofde wat ik zei over de kippenaanval.
Daar
moest ik nu opeens weer aan denken. Het was lang geleden, maar de herinnering was
des te heftiger. Ik schrok zo erg dat ik een ruk aan het stuur gaf en het reclamebord
ramde waarop De Kaashoek van Vlissingen trots aankondigt dat ze daar ook Belgische
kazen verkopen.
Dat
alles — zowel de herinnering, als het rammen van het bord — kwam, zo besef ik ook wel, doordat ik in
de Vlissingse coffeeshop een voorgerolde Afghaan geconsumeerd had.
En ’t is waar wat ze zeggen: de hasj is vandaag straffer dan vroeger. Hij is ook veel straffer dan de groene Michel die ik stiekem op mijn fietsje aan ’t roken was toen ik dat kuiken doodreed.
En ’t is waar wat ze zeggen: de hasj is vandaag straffer dan vroeger. Hij is ook veel straffer dan de groene Michel die ik stiekem op mijn fietsje aan ’t roken was toen ik dat kuiken doodreed.
Flor
Vandekerckhove
(°)
Dit verhaal vertrok van een zin die
me geleverd werd door Luc Blomme. Hij had wel enkele pogingen nodig om hem juist te krijgen, want 't is een ingewikkeld geval: ‘Toen ik laatst in Vlissingen de bocht nam
om de Verkuijl Quakkelaarstraat in te rijden dacht ik, hoe het kwam weet ik
niet, aan die zalige tijd toen mijn moeder boterhammen gesmeerd had om op schoolreis te gaan, en ik onderweg plots heel
hard moest remmen voor een nest Wyandottekuikens dat de straat overstak en ik
er helaas, volstrekt ongewild, eentje plat reed.’
U kunt nog altijd
deelnemen aan dit experiment: stuur een zin naar florvandekerckhove@telenet.be en ik draai er een verhaal
van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten