De vrouw van Castro leidt de productie

Mijn makker heet Aimé en hij emigreert naar Cuba. Prompt noemt iedereen hem Castro. Ik ben de enige die nog Aimé zegt, maar hoe langer hoe meer zeg ook ik wel Castro.

Castro stelt het daar goed en in zijn brieven proef je het sambaritme dat daar over de dingen heerst. Hij komt goed rond / Hij blijft gezond / En als het moet / Houdt hij zijn mond. In Cuba bouwt hij mee aan een fabriek die flessen produceert. Daar valt hij ook voor een Cubaanse schone. Wij, achterblijvers, hebben het meteen over de vrouw van Castro, want Aimé zien we, denk ik, hier niet meer terug. De liefde viert / De samba zwiert / En ‘t huis wordt ook / Heel goed bestiert.

Ook de foto’s leren me dat Aimé het daar goed stelt, hij is mooi bruin en indrukkend is de fabriek die hij daar gebouwd heeft. Indrukwekkend is trouwens ook de vrouw van Castro. Gisteren zei ik nog tegen mezelf: zelfs de foto’s die Castro ons stuurt stralen samba uit. Een mooie vrouw / En nooit meer kou / Altijd goed weer / Wat wil je meer.

Castro’s vrouw werkt in die flessenfabriek. Ze leidt er de productie. In ’t midden staat een grammofoon. En als de plaat ten einde is, schrijft Aimé me, stopt uiteraard de muziek, maar tegelijk stopt ook het werk. Ze draait de plaat  / De samba schalt / Het werk wordt vlot weer aangevat / Ze schudt haar kont / Ze kijkt eens rond / En als het moet / Roert ze haar mond.

‘k Weet het wel, ’t is allemaal propaganda van Castro, want ’t is niet voor niets dat we Aimé Castro noemen, maar ‘t is ook een mooi verhaal. En bovendien is ’t echt gebeurd. Alhoewel let wel: op vraag van de betrokkenen werden de namen veranderd. De vrouw van Castro is niet echt Castro’s vrouw, Aimé is niet echt Castro en Castro is zeker niet onze Aimé.

Flor Vandekerckhove

Al enige tijd wil ik me aan een prozagedicht wagen. Ik zei tegen mezelf: Allee hop, probeer eens een prozagedicht, baat het niet dan schaadt het niet. En toen ik hier enige tijd geleden een reeks stukken begon te posten over een evenement dat in Cuba had plaatsgegrepen, besloot ik om er eentje over dat land te maken; een experiment met een genre dat nieuw voor me is.

'De vrouw van Castro leidt de productie’ bestaat al langer op podcast. Voor ik er een geschreven weergave van zou posten wilde ik er nog een beetje aan schaven. Dat is inmiddels gebeurd. En kijk, ik publiceer vandaag twee versies van het verhaal: een prozagedicht en een in vrije verzen. Welk een is de betere? Wel, de tijd zal ’t uitwijzen nietwaar; wie weet hoe ik daar binnen een jaar over denk. ’t Zijn trouwens niet twee versies, maar drie! Drie voor de prijs van één, want ook de moederversie is uiteraard nog te beluisteren: klik hier !