AL SINDS mijn kindertijd koester ik een postkaart. Als tienjarige zie ik mezelf aan die tafel zitten: laarzen, hoedje,
sik en snor, kijkend naar mijn geschilderd oeuvre aan de muur. Op de tafel
staan kruiken, het vers van Minne indachtig: ‘veracht
de burgerman, / doch ledig zijne kruiken.’
Links, de man in de Bagatelle. Rechts, zelfportret
(1914) van George-Emile Leback.
|
Ik geef dat interieur ook meteen een plek in de duinen: het is, maak ik mezelf wijs, de villa in de duinen, die je ziet vlak voor de tram vanuit De Haan Wenduine
binnenrijdt, links van de Koninklijke Baan, ter hoogte van het einde van de Duinbossen. Klopt niet met wat
op de achterkant van mijn postkaart staat, Dans
les Dunes entre Blankenberghe et Wenduyne, maar aan die woorden hecht de tienjarige geen belang.
Nu ga ik mijn vermeende Bagatelle
fotograferen. Prachtig gebouw, idyllische plek (foto 1). Lijkt bewoond: handdoek aan de wasdraad, verzorgde pelouse, lans om de planten te bewateren … De plek wordt erdoor onttoverd. Ik maak dat
ik wegkom voor men de honden op me afstuurt.
In de Beeldbank van het Kusterfgoed ontdek ik een Bagatelle in de duinen (foto 2), waaruit mijn vergissing blijkt. Ik spartel nog een beetje tegen: het interieur van mijn postkaart (foto
3) is niet voor de honderd percent gelijk aan dat van de Beeldbank (foto 4): ik zie andere tafels en stoelen. Uiteindelijk geef ik me gewonnen, ik heb altijd het verkeerde huis voor ogen gehad.
Een nieuwe queeste zich dient zich aan. De
beschrijving van een van de Beeldbankfoto’s luidt: ‘Bagatelle, Valerius De
Saedeleer? in de Blankenbergsesteenweg.’ Hoezo Valerius De Saedeleer? Is de man waarmee
ik me al zoveel jaren vereenzelvig De Saedeleer? Het internet leert me al gauw dat
dit niet het geval is: Valeer is een dik ventje, de man op de foto is slank. Wie
is die man dan? Ik googel ‘artiste peintre Wenduyne’ en vind onder meer Georges-Emile Leback, een kunstenaar die minstens
één landschap in Wenduine geschilderd heeft — Petite dune —, Leback verblijft daar wel meer, wordt er zelfs
begraven. Ik roep zijn beeltenis op, plaats die naast de man in de kroeg: geen twijfel mogelijk: de man die daar zo parmantig zit is waarlijk George-Emile Leback⇲.
P.S.: Dit stukje heeft intussen een vervolg gekregen, met tal van foto’s. 'Het huis in de duinen' staat hier !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten