DE LAATSTE Vuurtorenwachter heeft nu ook een cabaret, het bevindt zich in het oud-redactielokaal
van Het Visserijblad↗︎, er
zijn eenentwintig zitplaatsen (foto 1), er is een podium, er staat een
geluidsinstallatie, een piano (2) … Het cabaret werd genoemd naar René Descartes, naam die niet toevallig aan Cabaret Voltaire in Zürich laat denken, geboorteplaats van het dadaïsme.
Merkwaardig evenwel is dat de René van de installatie niet de filosoof betreft,
maar diens gelijknamige neefje, wiens bestaan onlangs door De Laatste Vuurtorenwachter ontbloot werd in de blogpost Wie is René Descartes↗︎.
In het
cabaret hangen twee schilderijen van de Bredense volkskunstenares Annie Vanhee↗︎ (4) waarop die René afgebeeld wordt,
telkens naast een pakje Gauloises. De Laatste Vuurtorenwachter heeft er citaten
aan toegevoegd die hij aan deze René toeschrijft: ‘Je fume, donc je suis’ en ‘Une
Gauloise peut en cachet une autre’. Aan de
linkerwand van het cabaret hangen twee ingelijste posters, met daarop gedichten,
destijds uitgegeven door het Vanessa Fonds van Guido
Lauwaert↗︎, waarmee deze de Tweede Nacht van de Poëzie↗︎ in 1975 wilde financieren. Waardoor het cabaret er de nadruk op legt dat het past in een
lange traditie van hopeloze zaken. (Foto 3)
Op de
zitplaatsen liggen negen Mini Motion Pockets↗︎, (5) in de late sixties goedkoop uitgegeven
volksboekjes; uitgaven die in de imaginaire wereld van De Laatste gelden als de
voorlopers van de gratis e-boekjes van uitgeverij De Lachende Visch↗︎.
Aan de muur
achter podium en piano hangen affiches waarvan er veel herinneren aan eerdere
activiteiten van De Laatste Vuurtorenwachter: optredens, opvoeringen van
toneelwerk, de periode waarin hij schilderde … Let wel: de gedachte om in het cabaret ook daadwerkelijk op te treden wordt door
De Laatste Vuurtorenwachter in de kiem gesmoord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten