De Laatste
Vuurtorenwachter heeft een installatie↗︎
gerealiseerd, jawel een kunstwerk. Het bevindt zich in het oud-redactielokaal
van Het Visserijblad↗︎ en beeldt een cabaret uit: er
zijn eenentwintig zitplaatsen (foto 1), er is een podium, er staat een
geluidsinstallatie, een piano (2) … Alle elementen van een cabaret zijn present.
Dat cabaret werd genoemd naar René Descartes, naam die niet toevallig aan Cabaret Voltaire in Zürich laat denken, geboorteplaats van het dadaïsme.
Merkwaardig evenwel is dat de René van de installatie niet de filosoof betreft,
maar diens gelijknamige neefje, wiens bestaan onlangs door De Laatste Vuurtorenwachter ontbloot werd in de blogpost Wie is René Descartes↗︎.
In het
cabaret hangen twee schilderijen van de Bredense volkskunstenares Annie Vanhee↗︎ (4) waarop de naamgever afgebeeld wordt,
telkens naast een pakje Gauloises. De Laatste Vuurtorenwachter heeft er de citaten
aan toegevoegd die hij aan deze René toeschrijft: ‘Je fume, donc je suis’ en ‘Une
Gauloise peut en cachet une autre’, citaten die een rol spelen in het stripverhaal↗︎ waarin De Laatste nadenkt over de
toekomst van Ostend Social Club
Avondgenoegen. Aan de
linkerwand van het cabaret hangen twee ingelijste posters, met daarop gedichten,
destijds uitgegeven door het Vanessa Fonds van Guido
Lauwaert↗︎, waarmee deze de Tweede Nacht van de Poëzie↗︎ in 1975 wil
financieren. Waardoor het cabaret er de nadruk op legt dat het past in een
lange traditie van hopeloze zaken. (Foto 3)
Op de
zitplaatsen liggen negen Mini Motion Pockets↗︎, (5) in de late sixties goedkoop uitgegeven
volksboekjes; uitgaven die in de imaginaire wereld van De Laatste gelden als de
voorlopers van de gratis e-boekjes van uitgeverij De Lachende Visch↗︎. Zowel de posters als de boekjes
dragen bij tot de opdracht die De Laatste zich in zijn poëtica↗︎ stelt: ‘zijn vuurtorenlicht laten schijnen op de verdwijnende wereld van een babyboomer en soixante-huitard.’
Aan de muur
achter podium en piano hangen affiches waarvan er veel herinneren aan eerdere
activiteiten van De Laatste Vuurtorenwachter: optredens, opvoeringen van
toneelwerk, de periode waarin hij schilderde … Ook hier weer dezelfde
boodschap: de installatie is de voortzetting van een lang verhaal. In dat
verhaal past ook het duo Avondgenoegen↗︎ dat van de installatie Cabaret
René Descartes gebruik maakt om er te repeteren. Let wel: de gedachte om in het cabaret ook daadwerkelijk op te treden wordt door
De Laatste Vuurtorenwachter in de kiem gesmoord. Misantroop als hij is, wil
hij liever geen volk in zijn kot. De helm (6), met opschrift, die in de
installatie bovenop de piano aangebracht werd, maakt de toeschouwer duidelijk
dat De Laatste Pianoman↗︎ aan deze beslissing geen
schuld heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten