Lieven Vanhoutte: een doener spoelt aan in Bredene

— Lieven Vanhoutte (°1952) —

ALHOEWEL HIJ ER in 2020 nog maar een jaar woonde, was Lieven Vanhoutte in Bredene al stevig ingeburgerd. Hij liet al meteen zijn stem horen in adviesraden, verzorgde taallessen aan alhier opgevangen vluchtelingen, gaf lezingen. 

Wanneer ik hem contacteer, nodigt hij me meteen uit op zo'n lezing, een vrijzinnige kijk op de filosofie. Is Vanhoutte een filosoof? Toch niet. Wel brengt hij een verhaal rond filosofie op basis van portretten die hij schildert, koppen van filosofen. Is hij dan schilder? Toch niet, dat schilderen is maar een hulpmiddel. Hij toont me een boek dat hij geschreven heeft: 'Kleine verhalen over solidariteit.' Het blijkt niet zijn enige te zijn. Hoezo? Is Vanhoutte een schrijver? Toch niet …

De sociaal pedagoog (°1952, Desselgem) is gepensioneerd, na een carrière in de vakbond. Op ’t laatst is dat als coördinator bij de Algemene Centrale van het ABVV, want Lieven is een socialist, net als zijn echtgenote, Veerle Deconinck, die voor de SP.a in de gemeenteraad van Waregem heeft gezeteld. Beiden hebben aan de KUL gestudeerd, waar een late wind van mei 1968 over hen heen gewaaid is. Iets wat wel meer mensen van mijn generatie gevoeld hebben. Vanhoutte vertelt me over ervaringen met Frans Wuytack⇲, Alain Clauwaert⇲, André Posman, Paul Lootens⇲ … mensen die ook mij bekend zijn. Terwijl hij koffie gaat zetten, monster ik zijn boekenkast, en ja, dat zijn de boeken die ook mij gevormd hebben.

Wie de politiek een beetje volgt, weet dat er in die tijd nogal wat te doen is rond de  Vlaamse canon⇲. Daar hebben historici veel kritiek op en zelf heb ik er in Mijn bijdrage tot de Vlaamse canon⇲ ietwat de spot mee gedreven. Lieven Vanhoutte doet dat anders, hij formuleert geen kritiek en hij drijft nergens spot mee: ‘Momenteel werk ik aan een proefreeks rond helden om een soort alternatieve canon te vormen. Ik zal die waarschijnlijk op een soort reclameborden schilderen om een soort expo in open lucht te houden aan lantaarnpalen.’ Kijk, dat is het soort plan dat mij meteen enthousiasmeert: kunst op straat! Een speelse provocatie die me aan Provo laat denken! De verbeelding aan de macht! En dat door een gepensioneerde medemens! Op zijn facebookpagina⇲ zie ik al geschilderde portretten staan van John Lennon, Wim Opbrouck, James Ensor, Frans Masereel, Wannes Vandevelde, Abdelkrim Khattabi, Ghandi, Nelson Mandela … Tegenover de pretentieuze ernst van een nationalistische canon plaatst Lieven een speels internationalisme, dat hij concretiseert in iets wat voor de man in de straat behapbaar is. En ge zult zien, hij gaat dat uitvoeren ook, want tegen de tijd dat ik ’s mans woning verlaat, heb ik een woord gevonden dat Lieven Vanhoutte perfect omschrijft: doener! Lieven Vanhoutte is een doener.

Flor Vandekerckhove⇲

[In DLVuurtorenwachter dateert deze post van 2020. In 2025 redigeer ik het stuk opnieuw, ten behoeve van de FB-groep Bredene Retro.]