 |
— Je mag niet langer rusthuis zeggen, en evenmin heet het nog Wackerbout. Het gebouw zelf bestaat overigens ook niet meer. In het Woonzorgcentrum Jacky Maes is alles nieuw. De herinneringen die ik hieronder ophaal zijn daarentegen oud, ze dateren uit de tijd dat mijn moeder († 2008) er resideerde en een pijl je nog op ouderwetse wijze naar het Bejaardencentrum leidde. —
|
'T IS DAAR DAT IK Georgette Rosseel weerzie, ze loopt er door de gangen, zoals ze dat destijds op straat al deed, ze noemt me nog altijd verkeerdelijk Roland. Adriënne, de buurvrouw van weleer, weduwe van René Olders, is er ook en ze is nog altijd aan de sigaret, maar Almos bestaat niet meer. Paula Mestdagh, die destijds de krantenwinkel uitbaatte, is er net gearriveerd, ze moet nog wennen. In Wackerbout zie ik Jef Declercq weer, trouw zoekt hij er dagelijks zijn levenspartner op. Ik herken hem meteen, hij heeft een belangrijke rol in mijn leven gespeeld: ooit is hij mijn coiffeur geweest. Daar wil ik toch even bij stilstaan.
Radio Veronica speelt onze dagen vol. Ook in Bredene proberen de jongens er als John Lennon uit te zien. In de Duinenwijk zijn wel coiffeurs bedrijvig, maar wij houden ons daar ‘t liefste ver vanaf. Mong Beirens bijvoorbeeld vraagt alleen maar pro forma hoe je het gesneden wilt. Achteraf blijkt je coupe identiek aan die van je vader te zijn. Onder het jeugd verspreidt zich het gerucht dat er in ’t Dorp een coiffeur woont die daarin redelijker is. Die mens zoekt, als een behendige politicus, naar een compromis tussen wat wij vooropstellen en wat onze vaders nog net aanvaardbaar achten. Als Lennon zien we er dan nog niet uit, maar toch evenmin als een veertigjarige. Ik ben er Jef nog altijd dankbaar voor.
Zo’n bezoek aan Wackerbout brengt de tijd tot leven. Ik zie er Norbert Olders weer, die in onze wonderjaren tegen etenstijd door de ‘schufelet’ van z’n moeder naar huis geroepen werd. En Willy Boey, die later voor pastoor ging leren en gelukkig nog op tijd zijn kap over d' haag kon smijten. Marcel Derdeyn komt er, hij had bij de meisjes een voetje voor, omdat hij zo goed La Paloma kon zingen (koekoeroekoekoe). Roland Vanmassenhove (†) komt er zijn moeder bezoeken en Daniël Vandenbussche zijn vader. Ik zie er ook de meisjes uit mijn kinderjaren weer. Ze lijken nu wel héél erg op hun moeder, maar het kost me nauwelijks moeite om me hen weer in blauwe plooirokjes voor te stellen en met maagdelijk witte kousjes. For ever young!
Jeugdherinneringen op youtube
1 opmerking:
Veel herinneringen losgeweekt...
Een reactie posten