IN DE WACHTZAAL zitten we naast elkaar, wij met een voltooid leven. De vlag gestreken, ’t alaam geborgen. Van ’t leven hebben we gemaakt wat ervan te maken valt, wat volgt is alleen maar meer van ’t zelfde. We zwijgen omdat alles gezegd is, de kreet geslaakt, de roep gesmoord, het woord gebroken. Ik blader in een tijdschrift (°). Waarom heb ik nooit de film Yentl van Barbra Streisand gezien? Waarom heb ik niets van Fien Troch gezien? Waarom verneem ik nu voor ’t eerst iets over fotograaf Bruno V. Roels? En van de Georgische Nino Haratischwili? Waarom heb ik nooit een kunstwerkje in De Zwarte Panter gekocht? Waarom ken ik de platenhoes van Sonic Youth niet, waarop een kunstwerk van Mike Kelley staat, kunstenaar waarover ik nu voor ’t eerst iets lees? Waarom zegt de naam Lieven Stoefs me niets, ingenieur en schrijver? Waarom heb ik geen idee wat ik met een cryptofilippine moet aanvangen? Waarom ken ik Van Morrisons Into the Music niet, plaat waarvan Michiel Hendryckx zegt dat hij er zijn leven aan te danken heeft? Al dat leven, al dat leven van anderen! Nu en dan wordt een van ons geroepen, tijd om te gaan. We kijken op. Een groet, een knik, nauwelijks opgemerkt, stilzwijgend afscheid — die zien we niet meer terug — en daarna is ’t weer wachten. Als je bij de eersten bent, is ’t altijd te vroeg, voor wie bij de laatsten is, duurt het wachten veel te lang. Juist op tijd is het zelden.
(°) De Standaard Weekblad van 18 november 2023
 |
De e-boeken (pdf) van De Lachende Visch zijn gratis. Mail erom (en vermeld de titel): liefkemores@telenet.be⇲. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten