maandag 15 april 2024

Mijmeren onder de boeg van de Vindictive

Dagelijks — als ’t niet regent en ik niet te lui ben — wandel ik doorheen de branding tot aan de Oostendse vuurtoren en terug.


KIJK, dit is wat ik nu dagelijks doe: startend aan het Dunegat van Bredene waad ik in de branding over en weer naar Lange Nelle in Oostende, twee keer veertig minuten. En nu moogt ge me tegenspreken, maar door de branding waden is van ’t prettigste wat er is. Iedereen doet ’t ook graag: honden, kleine mensen, grote mensen, jonge mensen, oude mensen, oligarchen, armoedzaaiers, hipsters, trezebezen… ’t Kan haast niet anders of dat het gezond is… En inspirerend is 't ook: The Spirituals maakten er muziek van en zelf heeft het me al menig keer geïnspireerd: in oneliners als De winter uitwaden en De ware waders; ook in een driezinnenverhaal dat gewoon Waden heet; in een kort verhaal als De vuurtorenwatcher; in een mini-essay: Op zoek naar het vuurtorengevoel; in een vignet als Kent u het vuurtorengevoel; in kwatrijnen als De mij resterende taak; en last but not least in het enige liefdesgedicht dat ik ooit schreef: De ontmoeting met de einder.
Ge ziet, naar de vuurtoren trekken is op zichzelf al inspirerend, wadend of niet, vraag het maar aan Virginia Woolf (Naar de vuurtoren, 1927), Jeanette Winterson (Vuurtorenwachter, 2004), Joyce Carol Oates (Poe posthumus; or the light-house, in haar bundel Wild nights!), Jules Verne (Le Phare du Bout du Monde); een crime van PD James (De vuurtoren, 2005)… Mijn lijst is verre van volledig, ge kunt een bibliotheek vullen met alleen maar vuurtorens, zo zijn ook de eilandverhalen van Boudewijn Büch al eens verhalen over vuurtorens. 
Van aan de oostelijke strekdam van de Oostendse haven keer ik weer naar huis, maar eerst pleeg ik daar een wijl te verpozen. Daar zit ik dan, tegen een rotsblok leunend, van zon, zee, zilt en zand te genieten. Wat me dit jaar opvalt is dat ge daar veel Russisch hoort spreken. Daar denk ik dan een beetje over na, gezeten onder de oorspronkelijke boeg van de Vindictive die hoog boven me uittorent. In De Laatste Vuurtorenwachter staat de geschiedenis van dat schip en in ’t Russisch luidt de eerste zin ervan, За время Первой мировой войны 320 подводными лодками было проведено 3274 операции. Wie ’t liever in ‘t Nederlands leest, klikt hier.

 De digitale publicaties (pdf en EPUB) van De Lachende Visch zijn gratis. Mail erom (en vermeld de titel: in dit geval ‘200’, dan begrijp ik het wel.): liefkemores@telenet.be.



Geen opmerkingen: