 |
| Zadie Smith |
IN HAAR ESSAY over de film Tár focust Zadie Smith op de generatiekloof tussen dirigente Tár en haar studenten. Zegt Smith: ‘De jongeren hebben altijd gelijk met hun verwijten aan ouderen. De boomers hadden gelijk over de vooroorlogse generatie (getraumatiseerd, emotioneel blijven steken); wij hadden gelijk over de boomers (hypocriete ijdeltuiten); de millennials hebben gelijk over ons (onbeduidend, politieke onbenullen). (…) In die strijd tussen de generaties hebben ze tot nu toe steeds gelijk gehad, zoals dat voor elke generatie op haar eigen manier geldt. Het enige wat ze missen is dat ene essentiële brokje informatie over de tijd en het verstrijken ervan: hoe het voelt.’
Met die slotzin treft Zadie Smith De Laatste Vuurtorenwachter recht in de smoel, want dat is de bestaansreden van deze blog: hoe voelen boomers dat aan, het verstrijken van hun tijd. De ondertitel van de blog zegt het letterlijk: ‘Deze vuurtoren belicht de verdwijnende wereld van een babyboomer/soixantehuitard.’ Ik doe het niet zoals een wetenschapper ’t doet — ik zou dat ook niet kunnen — ik doe het door verhalen te vertellen, eigen verhalen en die van anderen. De blog fungeert hierbij als kroes, vergelijkbaar met de smeltkroes van de alchemist, maar nu een kroes gevuld met teksten, een tekstkroes. Ik gooi er al mijn creativiteit in en mijn imaginatie vermengt zich in de kroes met de uwe, lezer, hopend dat er goud van komt. En voilà, ’t is in dat samenspel van schrijver en lezer dat het tekort wordt aangevuld, het tekort dat Zadie Smith zo vernuftig in haar essay weet op te merken. En u die dacht dat ik zomaar iets aan ’t doen was.
Flor Vandekerckhove⇲
Flor Vandekerckhove⇲
Geen opmerkingen:
Een reactie posten