Paul Joye is zijn eigen weg gegaan

Toen ik de blog opstartte, was dat, zoals de ondertitel luidt, om de verdwijnende wereld van een babyboomer/soixantehuitard te belichten. Dat zou onvolledig zijn als Paul Joye had ontbroken, een oud-klasmakker. [Andere leerlingen uit die afstudeerklas die hier gepasseerd zijn: Wilfried Laforce, Jean-Pierre Casier, Freddy Buffel, Daniël Gunst, Roger Passchyn en Jozef Passchyn.]

TOT DAN TOE volgden we een weg die anderen ons hadden opgelegd. In 1968 bracht die weg vijfentwintig jongens samen, in een afstudeerklas van ’t college in Oostende. Een homogene groep was dat niet, de afbakening verliep per studiezaal: stedelingen, 'boertjes', internen. Paul Joye was van 't internaat: ‘Bij ’t einde van zomervakanties heb ik wel eens een traantje gelaten. Van de vrijheid van het zomerse jongensleven in Zeebrugge naar het bedompte internaat… Mijn ervaring heeft er trouwens voor gezorgd dat mijn zoon nooit ofte nimmer in een internaat terecht zou komen.’ Daarna zijn die vijfentwintig jongens in almaar toenemende mate hun eigen weg gegaan. Bij sommigen was die weg voorspelbaar, bij anderen verrassend. Dat laatste geldt heel zeker voor Paul Joye. 
Het incident herinnert hij zich niet, maar ik wel. Hij werd door klastitularis Roger Ramon, a.k.a. Plong, betrapt, terwijl hij het logo van ban-de-bom in zijn bank aan ’t kerven was. Teken aan de wand? Dat denk ik wel.
Eerst was Paul Joye van plan om technisch ingenieur bouwkunde te worden: ‘Al gauw bleken die studies niets voor mij. Ik schreef me in aan de Universiteit van Leuven, richting politieke en sociale wetenschappen.’ 
Ik herinner me die jaren van oproer, waarvoor de jonge Joye niet ongevoelig was. In zoverre zelfs dat hij tijdens zijn universitaire studies gevolg gaf aan de oproep van het Maoïstische AMADA om de universiteit links — of rechts — te laten liggen en arbeider tussen de arbeiders te worden. Paul volgde een in die middens bekend parcours: Ford, dokstaking, herscholing als bankwerker. Het waren de pioniersdagen van een partij waarvan bekend was dat de activisten geen rust kenden. Paul: ‘Tijdens de week-ends werkte ik ook mee aan het weekblad, krantenopmaak die ik op maandagmorgen in alle vroegte aan de drukkerij in Zele bezorgde. Ja, ’t was een hels leven. Mijn lichaam protesteerde ertegen, ik werd ziek.’ 
Het heeft van hem geen afvallige gemaakt. Nog steeds is hij een militant lid van wat nu Partij Van De Arbeid van België (PVDA) heet: ‘Ik doe mijn deel: posten van pamfletten, verspreiden van affiches, organisatie van enquêtes…’ Zelfs zijn lectuur verraadt zijn politieke gezindte, momenteel leest hij ‘Kunnen we China vertrouwen’ (2022) van Pascal Coppens.
Nog iets. Pauls vader verdiende in Zeebrugge zijn boterham als atelierchef bij baggerbedrijf Decloedt, thans DEME. In zijn mars doorheen de arbeidersklasse kwam ook Paul daar terecht. Hij werd matroos op een baggerschip, kreeg de smaak te pakken en begon aan een zeemanscarrière die van hem uiteindelijk kapitein (!) Paul Joye maakte. De job voerde hem de wereld rond: Duitsland, UK, Malta, Nigeria, Suezkanaal, Irak, Venezuela, Polen, Singapore en… Hong Kong, waar hij in 1994 zijn echtgenote leerde kennen. In 1996 kregen ze samen een zoon die ook Paul heet.
Flor Vandekerckhove⇲

Inzet: Paul Joye in 1968. Het detail komt van klasfoto’s waarop Paul het nummer 28 draagt. Die klasfoto’s staan hier (hoger middelbaar) en daar (lager middelbaar).