VEEL MEER DAN een straat was het niet, Bredene by Night, maar er kwam wel veel volk naartoe om te dansen. De dansers kwamen met de tram,
met de fiets of met de automobiel en sommigen kwamen te voet. Mods deden het met de scooter, rockers per motocycle en zelf reed ik met een mobylette.
Een toeristische gids uit die tijd vermeldt dertien dansgelegenheden: King, Djinn, Queen Mary, Cosmo, Wig-Wam,
Liliane, Parasol, Elysée, Lekkerbek, Bambi, Sint-Christophe, Devos en The Lord.
Da’s niet weinig voor een wijk waar pakweg 2000 mensen woonden. Bij die dertien hield het niet op. Er waren ook nog Duinhof-Arena
en Espérance, en in een zijstraat had
je de Tijl. Wanneer je Bredene by Night afwandelde richting De
Haan, kon je onderweg ook dansen bij Maureen
(Rozenlaan), in Boerhof
(Duinhoevelaan) en in de Hippodroom
(Duindoornstraat), en bij Diane,
in de Kerlinga, The Zebra en Blutsyde. Wat
het aantal op drieëntwintig
bracht. Niet meegerekend was het openluchtplein voor de kiosk waar The Swallows de dans aanzwengelden. Ja, jonge lezers, zo ging het er daar in de sixties aan toe, althans in de zomer.
Na het dansen trokken sommigen onverrichter zake weer naar huis, omdat ze, zoals dat heette, geen 'scheer' hadden kunnen doen. Ze fietsten naar Oudenburg of ze vlamden naar Charleroi. Wie gescoord had daarentegen bleef in de wijk slapen. En de kans om een scheer te doen was groot, zo blijkt uit de cijfers. In 1967 resulteerde dat in maar liefst 1.181.300 (!) overnachtingen. De gelukkigen vonden een bed in een van de 15 hotels, 32 pensions, 444 zomerappartementen, 30 campings, 14 homes en 3 slaapgelegenheden die in de Bredense statistieken als sociaal toerisme omschreven werden. Niet opgenomen in die statistieken waren zij die de nacht in de duinen doorbrachten. Er waren dus 539 opties om op loopafstand van een nachtrust te genieten die meestal kort en altijd heet was.
Na het dansen trokken sommigen onverrichter zake weer naar huis, omdat ze, zoals dat heette, geen 'scheer' hadden kunnen doen. Ze fietsten naar Oudenburg of ze vlamden naar Charleroi. Wie gescoord had daarentegen bleef in de wijk slapen. En de kans om een scheer te doen was groot, zo blijkt uit de cijfers. In 1967 resulteerde dat in maar liefst 1.181.300 (!) overnachtingen. De gelukkigen vonden een bed in een van de 15 hotels, 32 pensions, 444 zomerappartementen, 30 campings, 14 homes en 3 slaapgelegenheden die in de Bredense statistieken als sociaal toerisme omschreven werden. Niet opgenomen in die statistieken waren zij die de nacht in de duinen doorbrachten. Er waren dus 539 opties om op loopafstand van een nachtrust te genieten die meestal kort en altijd heet was.
Ten slotte wil ik nog beklemtonen dat alle vernoemde cijfers uit Zoeklicht op Bredene (1968) komen, een boek geschreven door een flik, en dat ze derhalve correct genoemd mogen worden.
[Deze post dateert van 2016. In 2021 redigeer ik hem opnieuw, ten behoeve van de FB-groep Bredene voor en van iedereen.]
Ook dit e-boek van Flor Vandekerckhove is gratis voor wie erom vraagt.
Vragen doe je via liefkemores@telenet.be.
2 opmerkingen:
Oh yeah, Bredene by night. I do still well recall dancing at DJINN back in summer 1974 when I spent my vacation there together with a group of young people from Cologne/Keulen. We stayed at a hostel named „Les Clos Fleuris“.
Unforgettable times!!!
Ik heb ooit, einde jaren 60 begin jaren ‘70 een poosje in Bredene gewoond. Dik tegen mijn zin. Nooit geweten dat er daar zo’n heftig nachtleven floreerde…
Een reactie posten