In memoriam François Van Eyken

— François Van Eyken (°Antwerpen 13 maart 1942 - †Oostende 3 maart 2017) —

VIJF JAAR GELEDEN postte ik een stukje, waarin ik met veel liefde mijn buurt beschreef, de wijk rond de Brusselstraat in Bredene, plek die ik in dat stukje omschrijf als Klein Charleroi, je moet hier⇲ maar kijken waarom. Intussen is hier een en ander veranderd, maar niet veel: eengezinswoningen werden vervangen door kleine flatgebouwen; er zijn oude mensen weggevallen en jonge bijgekomen. Enkele kleurrijke figuren zijn verhuisd, anderen hebben hun plaats ingenomen. 

Een echte verrijking was François Van Eyken. Hij was hier nog niet goed geïnstalleerd of ik zag hem al met rolstoelpatiënten in de weer. Sus, zoals hij ook genoemd werd, was een allemansvriend, altijd bereid om een handje toe te steken. Wie thuis een klus te klaren had wist hem al gauw wonen. Een verrijking was Van Eyken ook omdat deze geboren & getogen Antwerpenaar supporter van voetbalclub KV Oostende was. Hij vulde daarmee een hiaat op, in onze wijk woonde geen enkele supporter van KVO, of het zou moeten zijn dat het een heel stille was, waardoor ik het niet kon weten.

François deed dat niet in stilte, integendeel. Met luide stemme verkondigde hij overdadig zijn vurige liefde voor de kustploeg en hij deed het met een vet Antwerps accent; een unicum in de clubgeschiedenis. Hij heeft veel voor de ploeg gedaan. Geen match heeft hij overgeslagen, noch thuis noch op verplaatsing. Daar trok hij goed voorbereid naartoe. Hij leerde het cornet bespelen (of was het de klaroen?), maakte plakkaten met ophitsende leuzen en tooide zich overdadig met de clubkleuren.

Telkens wanneer KVO het veld betrad hing François Van Eyken thuis de vlag uit. Wanneer zijn ploeg gewonnen had of gelijkgespeeld, bleef die vlag tot de daaropvolgende middag hangen. Werd de match verloren, werd het vaandel meteen binnengehaald.

Waardoor ook voetbalonkundigen, zoals ik, bij het spelgebeuren betrokken werden. Zodra ik het hoofd buiten stak kon ik zien of er voetbal gespeeld werd. Was die vlag de daaropvolgende morgen nergens meer te bespeuren, wist ik dat KVO verloren had.

De ploeg werd daardoor ook voor mij een aandachtspunt. Ik leerde termen kennen als weireldploegsje en kustboys. ’s Avonds, wanneer ik mijn hoofd naast dat van mijn geliefde vleide, vroeg ze me steevast hoe het er met KVO voorstond. Dan trok ik nog eens ’t raam open om te zien wat de vlag me leerde.

Inmiddels is François Van Eyken overleden. In de wijk stellen we ons de vraag hoe het nu met KVO verder moet. Maar kijk, wanneer de ploeg op ‘t einde van mei een Europees ticket wint, zien we het vaandel weer buitenhangen. Jeannine, ’s mans weduwe, heeft de taak van François overgenomen. We blijven meeleven met het weireldploegsje van Kama en voorzitter heu… dinges… godver, ‘k zou het duizend keer zeggen…

Flor Vandekerckhove⇲