Ik sta in de rij. Boven
de toog hangen helverlichte, veelkleurige plakkaten, aanschouwelijke spijskaarten
waaruit degenen die me voorgaan vlot hun keuze maken. Wat zijn zo'n reclameborden anders dan een postmoderne variant op bijbelse voorschriften? Dit zijn de beesten die gij eten zult, zegt zo'n plakkaat. Voor mij is dat een moeilijke kwestie, want terwijl ik aanschuif moet ik kiezen tussen gerechten waarbij ik me niets kan voorstellen.
Mijn beurt. Onzeker wijs
ik naar de FUCKING BIG SUPERMAC met CHEESE PINDA FRIES & JOLT COLA ON THE ROCKS: 9,99. Een
onwaarschijnlijk jonge kassierster noteert mijn keuze. Terwijl ze nog aan ’t
tikken is staat de bestelling, verpakt in isomo, al op mijn bord. Plus een
stapel sausjes die ik blijkbaar ook besteld heb.
Tafels met
formicabladen. Stoelen die aan de grond vastgeschroefd zijn. Aan zo'n tafeltje ga
ik neerzitten. Mijn knieën knellen tegen het tafelblad. Voor het eerst in mijn
leven eet ik in een hamburgertent. Voor me liggen de FUCKING BIG SUPERMAC en al
de rest.
Ik neem enkele
happen en begin meteen te zweten. Ik probeer verder te eten maar dat gaat niet,
want ik moet teveel klappertanden. Ik voel hoe al mijn energie zich in mijn maag samentrekt.
Diep in mij maakt
het zopas verorberde voedsel een zeer onnatuurlijke beweging. Vanuit mijn maag zoekt
het kolkend een weg naar mijn slokdarm en als mijn slokdarm vol komt te staan, gaat
het naar mijn mond.
Ik probeer de zaak binnen
de perken, dus in mijn mond te houden. Ik blokkeer de eerste gulp. Bolle
wangen. Maar de eerste wordt gevolgd door een tweede en… Ik wil alles weer inslikken, verzwelgen,
terugduwen, maar dat lukt me van geen kanten.
Een straal. De
vrolijke kleuren van de hamburgertent worden bedekt onder een laag kots. Pastel
wordt bruin. Het is alsof een stroompanne het licht van de
eettent uitschakelt. Formica wordt slijm.
De vloer beweegt. Mijn
braaksel klotst zich een weg doorheen de zaak. Het botst als een wilde rivier tegen
de muren op en sleurt alles met zich mee. Het eethuis wordt compleet vernield
door de ziedende gore massa kots die uit mijn mond hutst.
Met veel vallen &
opstaan geraak ik op de stoep en terwijl ik daar probeer te bevatten wat me
overkomen is, hoor ik een stem die zegt: ‘In
het omstreden slachthuis in Tielt wordt vandaag het werk hervat. Het slachthuis
werd de laatste twee weken verplicht gesloten nadat er beelden opdoken waarop
de varkens ernstig mishandeld werden. "Het slachthuis is nu aan strenge
voorwaarden onderworpen", meldt minister Weyts.’
Flor Vandekerckhove
Geen opmerkingen:
Een reactie posten