En route

(Foto Michiel Hendryckx)

De tram zit vol volk dat tijd zat heeft en toch gehaast is. Een vrouw eist een zitplaats op, ze is tachtig. Een vrouw weigert haar plaats af te staan, ze is zeventig. Een jongen kijkt op zijn telefoon naar schoenen, waarna een gesprek volgt over schoenen. Velerlei plastic muziekjes laten weten dat er berichten zijn. Ik richt de blik naar buiten, maar mijn oren blijven helaas binnen. Kinderen blèren, ouderen klagen, ze zijn tachtig of zeventig, ijzer schuurt op ijzer, mannen grommen, vrouwen grommen een octaaf hoger, kinderen grommen zoveel hoger dat het joelen heet. Een vrouw roept dat haar tas tussen de deur zit en dat alles kapot is.

Ik heb er genoeg van. En zo komt het dat ik me onverhoeds in Blankenberge bevind. Uit de tram breng ik slecht humeur mee. Dat die stad veel weg heeft van een overvolle tram helpt ook niet.

Ik trek me terug in een expositieruimte. Daar hangt werk van fotograaf-auteur Michiel Hendryckx (°1951), die mij ooit, en wel hier, in mijn jonge doen gefotografeerd heeft. Michiel is, lees ik, rusteloos, altijd in beweging. Op reis, ook in zichzelf. Voor altijd, en route. ‘t Is iets wat ik met hem gemeen heb, zij het dat mijn route dichter bij huis ligt. De fotograaf, zegt de tekst ook, rijdt graag verloren. Zelf loop ik al verloren om de hoek. Hendryckx is een kosmopoliet, ik ben een dorpeling. Vanaf zijn pensionering ‘maakt Hendryckx alleen nog de beelden die hij – bij manier van spreken – in zijn huis graag aan de muur wou zien.’ Ik heb dat ook, ik schrijf alleen nog stukjes die ikzelf graag lees.

Michiel en ik groeien op aan de kust. We delen ervaringen van die streek, zoals deze die ik van zijn website pluk: ‘De klapdeur tussen het restaurant en de keuken was de grens tussen het hoofse en het vulgaire. De klanten werden in de keuken met de meest gortige bewoordingen omschreven en eens de klapdeur voorbij, was er van die commentaar niets meer te merken.’ Ons moet ge geen muilen leren trekken.

Ik bekijk de foto’s. Ik weet niet of hij ’t graag zal lezen, maar hij bekijkt de dingen op een surrealistische manier. Veel van die beelden laten me aan René Magritte denken. Hieronder confronteer ik enkele werken van die twee met elkaar.

Daarna moet ik de tram naar huis nemen. Deze keer valt de rit me niet zwaar. Dat komt door de foto’s die ik gezien heb. Of door het ijsje dat ik daarna genuttigd heb.

Flor Vandekerckhove↗︎

Michiel Hendryckx. En route. Nog tot zondag 30 september in De Meridiaan, Casinoplein 9 in Blankenberge. Er is een kleine, fijne catalogus te koop: 15 €. Op 14 augustus is er om 19 uur een meet & greet met de fotograaf.

(— Telkens: links Magritte, rechts Hendryckx. —)