 |
| — Staf Van Slembrouck (1902-1968) draagt de gele trui in de Ronde van 1926. Hij wacht niet tot na de rit om er een op te steken. — |
Toen ik dit stukje destijds postte luidde de inleiding als volgt: 'Elk jaar, wanneer de renners een punt achter de Ronde van Frankrijk zetten, wordt het mij zwaar te moede. De zomer is, besef ik dan, half voorbij en het aftellen naar donkere tijden kan beginnen. Elk jaar ontwerp ik strategieën om de alzo ontstane tristesse te counteren. Dit jaar probeer ik de tour-de-france-tijd te rekken door er een stukje aan te breien over een plaatselijke wielerheld. Ik heb het niet over de Bredenaar Marcel Seynaeve die inderdaad ook aan de Ronde deelgenomen heeft. Over Marcel heb ik hier immers al iets geschreven. Heden onderhoud ik u over de Oostendenaar Gustaaf Van Slembrouck, de man van drie (elders lees ik vijf) tourdeelnames.' Die inleiding is nu een beetje gedateerd, want de Ronde start dit jaar pas op 't einde van augustus. Maar da's natuurlijk geen reden om het niet nog eens over Staf Van Slembrouck te hebben.
In de Tour van 1926 haalt hij het einde niet, maar in dat jaar draagt hij wel zeven dagen lang de gele trui. Die omgordt hij na winst in een van de langste etappes ooit: 433 km! Dat getal is zo indrukwekkend dat ik 1 & ander opzoek, het betreft de rit Metz-Duinkerke, de afstand klopt.
De foto toont het al: Staf is een fenomeen. Bekend is deze anekdote.
Tijdens een koers ontsnapt hij uit de kopgroep. Als zijn voorsprong groot
genoeg is, gaat hij in ‘t gras zitten om er eentje op te steken. Hij zit
er nog als het peloton passeert.
Van Slembrouck baat bij leven en welzijn een fietswinkel uit. Zijn
stadsgenoot Omer Vilain beschrijft die tijd: ‘Rond zijn dorpel hingen altijd jonge kerels, die al zijn wedervaren
over de Pyreneeënritten uit zijn mond wilden horen vertellen. Dat deed hij
graag.’ Zelf heeft Vilain ook naar Staf geluisterd: ‘Hoe hij eens in de Pyreneeën met een gebroken fiets staande,
onmiddellijk voor de kinderfiets van een jongetje dat voorbijreed, 500 fr.
wilde betalen, maar dat het jongetje antwoordde: ‘Wat moet ik met dat geld
doen?’ (°)
Nergens wordt de opgave van Staf in de Ronde van 1926 zo plastisch
beschreven als in ‘De Enige Echte Nederlandse
Rooms-Katholieke Wieler Blog’ van Fabio Farelli : ‘De etappe van Bayonne naar Luchon wordt de
verschrikkelijkste ooit genoemd. Bij de start, rond
middernacht, regent, hagelt en sneeuwt het. IJskoud was het. Wegen
waren niet meer als dusdanig herkenbaar, de modder lag lagen dik. In
die omstandigheden werden de renners vijf cols opgestuurd.
de
Aubisque, de Tourmalet, de Aspin, de Peyresourde, die vijfde kan Fabio niet
achterhalen.' [schrijft Fabio zelf hé.]
‘Lucien Buysse valt aan, d'n Staf reageert en moet er
met bandbreuk weer vanaf. Met zijn bevroren vingers kreeg hij de tube niet van
de velg. Een Engelbewaarder vermomd als vrouwtje brengt hem 'n bakske warm
water waardoor hij zijn vingers kan ontdooien. Met 35 minuten achterstand kan
hij de achtervolging weer in.’
‘Op de Tourmalet is het zo erg dat hij van z'n fiets
moet en er simpelweg niet meer opkomt. Hij wil opgeven maar wordt door Henri
Desgrange, als gele trui-drager, verplicht om door te gaan. Staf gooit zijn
fiets voor de automobiel van Desgrange en gaat er bij op de grond liggen met de
roemruchte woorden "Rij mij maar steendood, nondedju, dat 't gedaan is!" Die dag verliest d'n Staf de gele trui en de Tour aan Lucien Buysse.’
Er waren toen wel meer verstokte rokers in het peloton. Daarvan getuigt onderstaande foto. Maar
zelfs in de jaren zeventig waren koers en roken nog met elkaar verenigbaar, wat
blijkt uit de advertentie die Eddy Merckx volgende woorden in de mond legt: ‘Ik heb naar een sigaret gezocht met weinig
nicotine en teer, maar die toch smaak heeft. Daarom heb ik besloten op R6 over
te gaan.’ Of Merckx daarvoor Gaulloises
dan wel Groene St. Michel zonder filter
rookte is me niet bekend.
Flor Vandekerckhove
(°) Omer Vilain in Langs ’t
hard zand. Kleine Oostendse histories. 166 p. Uitg. Heemkundige kring De plate. 1973.
 |
| — De Ronde van 1927. Van Slembrouck geeft in het peloton een vuurtje aan collega Maurice Geldhof. De roker links is Julien Vervaecke. Die wordt dat jaar derde in het eindklassement. Geldhof wordt tiende en Van Slembrouck veertiende. — |
De laatste roker is een gedicht van Flor Vandekerckhove. Het staat in diens dichtbundel ‘De man die sneller schijt dan zijn schaduw’. De bundel (e-boek, PDF) is gratis. Vraag erom via liefkemores@telenet.be.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten