zondag 3 maart 2019

De passie van Caroline

— Enkele participanten aan Gloed (2015). Van links naar rechts: Catherine Van Assche, Mieke Boonen, Kriesje Hoornaert (met rood lint), Caroline Slabbinck, Lutje Van Malderen, choreograaf Serge Aimé Coulibaly, Nadine Van Parys (boven), Greet en Guido. —



Vooraf dit: ouderen herinneren zich Caroline Slabbinck (°1950) als Carla, net als ze van mij zeggen dat ik Florent ben. Ze herinneren zich Bert als Albert, Rob als Robert, Gerdje als Gerda, John als Johnny, Lucie als Lucienne, Jiepee als Jean-Pierre, Fred als Freddy en Huub als Hubert. (Al die naamsveranderingen! ’t Is iets om over na te denken.)
Caroline en ik brengen onze jeugd in dezelfde wijk door, tegelijkertijd maar niet tezamen. De geslachten worden in die tijd gescheiden door een onzichtbare katholieke muur. Ge kunt u dat vandaag niet meer voorstellen. Dat verandert wanneer we in Gent studeren, stad die van ons andere mensen maakt. Ik herinner me haar in het studentenleven, in mijn overigens compleet onbetrouwbare geheugen troeft ze me daar af met de chapeau↗︎Daarna verlies ik haar uit het oog, tot we, gepensioneerd en al, weer in Bredene komen wonen, waar de katholieke muur inmiddels geslecht werd, en we al eens een babbeltje slaan, bijvoorbeeld aan de ingang van de Colruyt. Daar vertelt ze me in 2015 over Gloed, een dansvoorstelling van vijftigplussers in De Grote Post↗︎. Net als veertig andere streekgenoten neemt ze daaraan deel. Ze krijgt de smaak te pakken, want in juli 2017 danst ze ook Dansand! in Vrijstaat O.
Verleden jaar trek ik aan haar mouw. ‘Caroline’, zeg ik, ‘al dat dansen, waar gaat dat naartoe?’ Ze antwoordt als een jonge hinde: ‘Haha, dat gaat naar veel beweging en plezier. ’t Leven is zo mooi en ik geniet met volle teugen.’ Kort daarna valt er een mail in mijn box: ‘Op zaterdag 28 april is er de Dag van de Dans. Op de Kouter in Gent dansen 300 dansers de Sacre du Printemps, onder leiding van Alain Platel↗︎, en ik ben erbij.’
En nu staat er alweer iets op stapel. Ze neemt deel aan de repetities van een dansvoorstelling die Ze zullen ons niet temmen↗︎ heet en op 27 april in Oostende doorgaat: ‘We zetten onze klauwen in 'De Vlaamse Leeuw'. Wannes Cappelle schrijft een nieuwe tekst. Collectief Pascal Gomez brengt de compositie naar de 21ste eeuw. Intussen creëren Darryl E. Woods en Lisi Estaras een nieuwe volksdans op het lied.
Al dat dansen komt niet zomaar uit de lucht vallen, daar moet een beweeglijk leven aan voorafgaan. En waar past die beweeglijkheid in haar beroepsleven dat zich in het bankwezen heeft afgespeeld, iets wat toch een zittend bestaan suggereert? Ik nodig Slabbinck uit op de koffie, waar ik haar de pieren uit de neus haal↗︎. Wat me nu toelaat de beweeglijkheid van Caroline in een vloeiende choreografische schrijfbeweging neer te zetten. U zult zien: een zittend gat↗︎ heeft ze nooit gehad. Een kwarteeuw lang heeft ze aan de basketbalcompetitie deelgenomen; in Brussel krijgt ze de knepen van de samba onder de knie; dat doet ze ook met de zeilsport, niet alleen in de kleine zeilerij, maar ook met reuzen die de oceaan oversteken, niet alleen vanaf onze kust, maar ook vanuit London, want ja, daar heeft ze beroepshalve vier jaar verbleven, alsmede een jaar in New York. Ik sta perplex. Zozeer zelfs dat ik nu niet weet hoe ik dit stukje moet afronden, iets wat me anders zelden overkomt.

[In DLVuurtorenwachter dateert deze post van 2019. In 2021 redigeer ik het stukje opnieuw, ten behoeve van de FB-groep Bredene Voor & Van Iedereen.]

Op 1 januari 2022 publiceert uitgeverij De Lachende Visch een nieuw e-boek van Flor Vandekerckhove. Honderd titelloze eenparagraafverhalen wordt ingeleid door Flors oud-leraar Nederlands Alfons Vandenbussche.


Honderd titelloze eenparagraafverhalen verschijnt op 1 januari. Het e-boek is gratis voor elkeen die erom vraagt. Doe het nu en het boek valt op nieuwjaarsdag in je mailbox. ’t Is een cadeau van De Laatste Vuurtorenwachter. Doe het meteen via liefkemores@telenet.be↗︎.


5 opmerkingen:

Luc Blomme zei

Carla Slabbinck, nu Caroline, kende ik enkel van naam, alhoewel we niet zover van elkaar woonden. 't Zal aan het leeftijdsverschil liggen. Ik herinner me evenwel nog goed hoe op een zomerdag de bliksem een groot gat sloeg in het pannendak van hun villa "Hildeghem" . Met andere woorden: er was jaren geleden niet alleen die katholieke muur maar ook wel eens de toorn Gods die in Bredene parten speelde...

Luc Blomme zei

Carla Slabbinck, nu Caroline, kende ik enkel van naam, alhoewel we niet zover van elkaar woonden. 't Zal aan het leeftijdsverschil liggen. Ik herinner me evenwel nog goed hoe op een zomerdag de bliksem een groot gat sloeg in het pannendak van hun villa "Hildeghem" . Met andere woorden: er was jaren geleden niet alleen die katholieke muur maar ook wel eens de toorn Gods die in Bredene parten speelde...

Caroline Slabbinck zei

Amaai dat Luc Blomme dat nog weet... Het is al heel lang geleden, ik moet zo'n 3 jaar geweest zijn en ik herinner me dat de zekeringskast in stukken lag...

Unknown zei

Ik ben vol bewondering voor de passie van Caroline en vind het heel fijn om regelmatig samen met haar te mogen dansen.
En wat een mooie herinneringen allemaal!

Unknown zei


Ik ben vol bewondering voor de passie van Caroline en vind het heel fijn om regelmatig samen met haar te mogen dansen.
En wat een mooie herinneringen allemaal!

Lut Van Malderen