Maart 2019 — Een van mijn kleindochters verjaart en in de Albert Heijn zoek ik naar
een kleurboek. Daar winkelt op dat moment ook Laurent Vanacker, artiestennaam Laurentius, eertijds zanger van The Swallows⇲. Of ik geen zin heb om samen met hem de Vlaamse podia te betreden: hij lied, ik verhaal. Ik antwoord dat ik de mij resterende tijd in stilte wil
uitzitten en dat mijn verhalen maar pittig genoeg moeten zijn om zelf hun weg
te zoeken.
Daar denkt Laurentius ietwat anders over. In het Oostendse Compact Center⇲ ligt zijn CD met 12 dialect gezongen nummers, in de
webshop Shopmybooks⇲ kun je zijn memoires kopen. We nemen afscheid. Ik heb weer 1 en ander bijgeleerd, ondermeer dat
Albert Heijn geen kleurboeken verkoopt.
Thuis lees ik een verhaal van A.L.
Snijders⇲. Hij schrijft: ‘(…) dat je als schrijver nooit kunt ophouden, je moet doorgaan tot je
er bij neervalt. En zelfs dan is het niet zeker dat je tot de literatuur wordt
gerekend.’ Aan Laurentius denkend, vraag ik me af of er iets soortgelijks geldt voor de wereld van de popmuziek. Enkele dagen later staat in de krant
een interview met filosoof Pascal Bruckner: ‘(…) Sinds de
oorlogen hebben we twintig levensjaren bijgewonnen. Dat is een derde of vierde
leven en als samenleving weten we dat nog altijd niet goed in te vullen.’
Daar heeft Laurentius (°1942) absoluut geen last van, en ik, Florentius (°1949), evenmin.
[In DLVuurtorenwachter dateert deze post van 2019. In 2024 redigeer ik hem opnieuw, ten behoeve van de FB-groep Bredene Retro.]
1 opmerking:
Beste Florentius nie mis ,LV altiud in de Duinenstraat gewoond (klein Meli) waarv nu de bakker is
Een reactie posten