Ik herinner me de laatste dag van 2013

Boeken en tijdschriften op rekken. Affiches, postkaarten en foto’s aan muren. Vier stoelen, op een ervan zit ik, op de drie andere: kranten, tijdschriften en dingen. Op de grond: dag-, week-, maand- en advertentiebladen, daartussen staat een Mac. Losse, geniete en gebonden bladen. Tegen de muur een fiets. Op het bureau blijft geen plek onbezet. Pennen, potloden, latten, viltstiften, computerschijven, iets wat op schimmel lijkt, scheepje in een fles, drie asbakken, koffiekopjes, schaar, fietspomp, glas, wekker, lege omslagen, blikje, enig kleingeld, tabak, tandenstokers, markeerstiften, telefoon, vlieg met de poten omhoog, notitieblok, stapels foto’s, restanten van een wafeltje, sigarettenvloeitjes, stof, scanner, printer, snoeren — veel snoeren — fototoestel, PC-scherm, spiegel. Wallen onder mijn ogen, daarin lees ik de stress van het einde, de penibele situatie van het tijdschrift, teveel tabak… Het is de laatste dag van 2013. Ik zet een punt achter het jaar en een punt achter Het Visserijblad⇲, tijdschrift dat ik een kwarteeuw lang uitgegeven heb. En nu niet meer. Ik beschrijf het redactielokaal zoals ik het achterlaat. In ’t deurgat kijk ik nog eens rond om me ervan te vergewissen of ik niets vergeten zeggen ben.

Flor Vandekerckhove⇲