Adrienne Rich was veel tegelijk, moeder van drie zonen, en een van de belangrijkste dichters van de Verenigde Staten, toen ze in de al veertig was, werd ze een lesbisch feministisch icoon. Vanaf de jaren zestig tot het einde van haar leven was ze ook een linkse intellectueel. Zonder zich bij een marxistische groep aan te sluiten, integreerde Rich zich steeds meer in marxistische milieus. Verschillende van haar gedichten werden bijvoorbeeld voor het eerst gepubliceerd in het marxistische tijdschrift Monthly Review. Het marxisme van haar voorkeur vond ze onder meer weer in het werk van Raya Dunayevskaya, ooit secretaris van Leon Trotski (Raya Dunayevskaya wordt hier↗︎ in De Laatste Vuurtorenwachter vermeld). Haar onverzettelijkheid werd fel opgemerkt, in 1997, toen ze in de Verenigde Staten weigerde een National Medal of Arts te accepteren ‘omdat de betekenis van kunst, zoals ik het begrijp, onverenigbaar is met de cynische politiek van de regering-Clinton’. ‘Kunst’, zei ze, ‘betekent niets als het gewoon de eettafel van macht siert.’
Hoe kan ik haar beter huldigen dan door nog een gedicht te vertalen? Wat zijn dit voor tijden. Ja, dat vraag ik me ook wel eens af, en dat deed Bertolt Brecht voor ons ook al, want Wat zijn dit voor tijden verwijst naar ‘An die Nachgeborenen' een vers van Brecht. Daar vertel ik later nog wel over, nu niet, anders wordt het teveel.
Flor Vandekerckhove⇲ [64]
Wat zijn dit voor tijden op youtube
(°) Hilary Holladay Nan. The power of Adrienne Rich: A Biography. Uitg. A. Talese/Doubleday. 2020. 480 pp. Een uitgebreide en interessante boekbespreking staat hier↗︎. Onlangs is er van die boekbespreking ook een Nederlandse versie↗︎ gepubliceerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten