Op 27 augustus smaakte ik het merkwaardige genoegen dat een van mijn kleindochters achttien werd. ’t Was mooi weer, in Bredene zat ik op een bank op de Spinoladijk, keek naar zon, zee & zand en bedacht een cadeautje, een verhaal (of een prozagedicht) dat herinnert aan de tijd waarin ikzelf 18 was.
Op de Spinoladijk wandelaars en fietsers, op het strand gezinnen met honden in de weer, schopjes en kinderen, en dan de uitgestrektheid van de zee. In ’t oosten een schip dat wacht om de Schelde op te varen, in ’t westen een boot die probeert de haven niet te missen. Alom wind-, golf- en kitesurfers, wind. Niet erg ver van het strand, ik schat een mijl in zee, de toren van een duikboot die uit het water oprijst, de periscoop die naar me kijkt en ik die naar de periscoop terugkijk. Licht. Een teken, een boodschap, dat weet ik zeker. Dat duurt een hele dag en er gebeurt van alles. De zon maakt een boog, de boot mist twee keer de haven, het schip vindt de Schelde, ik zie het licht, de surfers bergen planken op, de wandelaars, fietsers en gezinnen togen huiswaarts, de toren duikt in zee. Doordat we een simpel leven leiden (as we live a live of ease), heeft elk van ons (every one of us) alles wat we nodig hebben (has all we need). Ik ben stijf van het lange zitten, de hemel blauw (sky of blue) en groen de zee (sea of green). Ik heb het licht (in our yellow) gezien (submarine, aha…)
[108]
Flor Vandekerckhove18 worden, het zal je maar overkomen
Op youtube!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten