 |
In Comigne doet de bushalte tegelijk dienst als boekenruilkast. (In Frankrijk is er een levendige cultuur van boekenruilkastjes, ik schreef er hier⇲ al een stukje over.) Rechts: The Beatles in 1962 (in die tijd vonden onze vaders dat die jongens veel te lang haar hadden.) |
COMIGNE, 21 MAART — Tania stapt over de Alaric⇲, van Monze⇲ naar Comigne⇲, een ferme bergwandeling van 20 km, Ik wacht op haar aan gene kant van de berg. Daar parkeer ik de auto vlak naast het bushokje, tegelijk boekenruilkast.
Wanneer ik in Frankrijk alleen onderweg ben, luister ik naar France Culture. Doordat de Fransen deze week volop tegen geplande pensioenhervormingen staken, is daar nu een vervangingsprogramma te horen, een regelmatig terugkerende bandopname met populaire deuntjes. Al verschillende dagen valt me daarbij een lied op dat van start gaat met Words are flowing out like endless rain into a paper cup… Da’s een goede metafoor voor het schrijven, vind ik. Zo gaat dat inderdaad ook wanneer de woorden uit je pen vloeien. Ik voel dat ik het lied ken, maar kan er de duim niet op leggen.
Later ontdek ik dat het een cover is van een Beatlessong uit 1968 — Across the Universe⇲ — tekst van John Lennon, die zegt dat het van het beste is wat hij ooit geschreven heeft. Ik hoor een ietwat surrealistisch geheel, bestaande uit poëtische lijnen, afgewisseld met een mantra — Jai guru deva, om — The Beatles zijn in die tijd, net als zoveel anderen uit mijn jeugd⇲, in de ban van India, zijn guru’s, zijn transcendente meditatie, zijn spiritualiteit… Voor mij is dit lied de song van m'n vakantiereis, lente 2023, Frankrijk: It calls me on and on across the universe.
Er hangt nogal wat geschiedenis aan het lied, er zijn verschillende versies van The Beatles, waarvan één met Paul Mc Cartney en — veelbetekenend — twee zonder hem. Het werd ook twintig keer gecoverd. De versie die ik in 2023 op de radio hoor is van Fiona Apple. Ge moet er hier⇲ eens naar kijken, ‘t is een interessante video. Hij suggereert dat het er hard aan toegaat in de wereld wanneer Fiona Apple het lied in 1998 zingt; we zien in de film dat het er ook hard aan toegaat in de fifties en hard gaat het nu ook in de straten van Parijs, terwijl ik in de auto naar Fiona Apple luister. Dat soort geweld, dat zinloos heet te zijn, is blijkbaar van alle tijden⇲. Het is wellicht een nog onbegrepen voetnoot in het verhaal dat de engel van de geschiedenis⇲ ons vertelt. Fiona trekt er zich weliswaar niets van aan, waarmee ze de geest van boeddhistische gelatenheid in Lennons tekst respecteert. Of ze in die gelatenheid gelijk heeft, is dan weer iets om over na te denken.
Het einde van maart leverde een kleine oogst aan korte reisverhalen op:
- Over het afdwingen van regen⇲; - Een aanwinst voor mijn nutteloze-boekenkast⇲; - Een verhaal van hoofse liefde⇲
Geen opmerkingen:
Een reactie posten