 |
’t Is een bloedhete dag geweest, veel te warm voor de tijd van het jaar. ’s Avonds laat, terwijl het onweer achter de berg al losbarst, geniet ik nog na op de veranda.(Tania fotografeert me in ’t licht van een bliksemschicht.) Vandaag heb ik mijn laatste stukje over de lentevakantie in Frankrijk geschreven, ik publiceer het hieronder. Morgen terug naar huis. |
Vabre, 25 maart 2023. — Er hangt een nevel over 't dal. In het vakantiehuis sta ik alle vroegte de ochtend te aanschouwen. De haan wordt in zijn kraai gestoord door gendarmen die in de ochtenddauw het hoekhuis binnenvallen. L’histoire de répète, denk ik, terwijl ik me haastig in m’n woonst terugtrek. Dertig jaar geleden gebeurde dat daar ook al, ook toen was ik getuige van zo’n inval en ook toen trok ik me haastig terug.
In afwachting dat ook de gendarmen zich terugtrekken, mijmer ik binnenshuis ietwat over dingen die voorbijgaan. Yann en Anne-Lise woonden dertig jaar geleden in dat hoekhuis, koppel waarmee ik socialiseerde. Hij kwam vuurspuwend aan de kost, zij reed hem daarvoor rond. Daags voor de inval had ik er nog van een joint genoten en van een partijtje vogelpik, met Jean-Marie Le Pen als schietschijf.
Sommige dingen veranderen, andere blijven. De mensen die nu in dat hoekhuis wonen, ken ik niet, socialiseren doe ik nog nauwelijks en joints rook ik al helemaal niet meer. Wat ik wel nog doe is me terugtrekken telkens ik gendarmen zie. De haan van dertig jaar geleden is allang dood, Jean-Marie Le Pen heet nu Marie. Ik vraag me af of Yann nog vuurspuwt en of Anne-Lise hem nog rondrijdt. Sommige dingen veranderen, andere blijven; je weet niet altijd welke.
Het einde van maart leverde een kleine oogst aan korte reisverhalen op, waarvan dit het vijfde is. Vorige:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten