donderdag 9 maart 2023

In memoriam Willem Lanszweert (°1948 - †2022)

Willem Lanszweert leidt Roland Desnerck en Flor Vandekerckhove rond in 
het (niet voor ’t eerst en niet voor ’t laatst) vernieuwde museum. (Foto’s Jo Clauwaert)


LANG VOOR IK me in de visserij engageer, bezoek ik in Oostduinkerke al Navigo dat in die tijd nog Nationaal Visserijmuseum heet. Ik kom ervoor uit Gent afzakken. In De peerdevisscher leer ik alzo ook de eerste conservator kennen, Gaston Desnerck, vader van Roland. We delen een tafel wanneer Jef Klausing daar in 1986 (?) de gebeurtenissen van de Oostendse Vissersopstand uiteenzet. In 1988, na Gastons overlijden, wordt Willem Lanszweert conservator, en da’s ook het jaar waarin ik uit Gent naar Oostende verkas om daar Het Visserijblad uit te geven. ‘Tegelijk beginnen’ schept een band tussen generatiegenoten en Lanszweert werkt graag mee aan ’t blad, je ziet hem op deze historische foto tijdens onze eerste redactievergadering. Ik herinner me zijn bijdragen over IJslandvaarders, visserstaal, ex-voto’s en volksgeloof; themata waarin hij zich specialiseert. Ik van mijn kant trek regelmatig naar ’t museum, waar ik ook graag vrienden, familieleden en lezers naartoe sleep.
In 2010 gaat Lanszweert met pensioen. We spreken af dat ik hem eens thuis ga opzoeken. Wanneer ik in 2013 op mijn beurt met pensioen ga, vat ik zelfs het euvele plan op om naar Stavele te fietsen. Het komt er niet van, en het zal er ook nooit van komen, want Willem overlijdt op 4 maart 2022.  Een jaar na dat overlijden publiceert Jan Huyghe een monografie. (°) ’t Is een indrukwekkend werkstuk, elf bladzijden lang, een geschreven monument dat Lanszweert de plaats geeft die hem toekomt. 
Mij resten persoonlijke herinneringen. Telkens ik Willem Lanszweert in zijn visserijmuseum zie, moet ik ook aan die andere Willem denken, Willem Vermandere, waar hij, vind ik, veel mee gemeen heeft: soortgelijke baarden, elk in een oud café wonend; twee muzikanten; beiden als geen ander verknocht aan wat Jan Huyghe lyrisch omschrijft als: ‘’s Zomers de lome IJzer met z’n uitgestrekte broeken, ’s winters wijd water op wacht (…)’, thuisbasis vanaf hun geboorte. Lanszweert sterft tijdens een hartoperatie, in 't ziekenhuis in Brugge; in mijn gedachten blijft hij aan de IJzer wonen.

(°) Jan Huyghe. Willem Lanszweert. Van Stavelse volksjongen-herbergier tot erelid Waterefgoed Vlaanderen. In Verhalen van de zee. Mededelingenblad 181. Jg 46. Nummer 1. maart-april-mei 2023. Driemaandelijks tijdschrift van de De Vrienden van het Nationaal Visserijmuseum Oostduinkerke vzw. 48 pp. Meer info vraag je aan vriendenvannavigo@gmail.com

Geen opmerkingen: