Over de jongens van het reclamebureau

Zelf kan het me niet zoveel schelen of u mij al dan niet leest, maar de jongens van ’t reclamebureau* denken daar anders over. Zodra ze ’t gat schoon zien, sturen ze me op pad om ruchtbaarheid te geven aan mijn schaars gelezen oeuvre. Vroeger: lezingen, optredens, signeersessies, afspraakjes met lezeressen in louche cafés… Nu alleen nog Facebook. Buigend onder hun almaar toenemende druk maak ik me dan lid van een of ander FB-groepje waarin ik stukjes uit mijn gestaag uitdijende oeuvre promoot. En ’t is waar: dat scheelt in De Laatste Vuurtoren honderden, soms zelfs duizenden views. ‘Zie je wel,’ zeggen de jongens van ’t reclamebureau, ‘niets dan voordelen.’

Dat laatste is niet waar. Er is wel degelijk een nadeel en dat nadeel ben ikzelf. Altijd weer begin ik me met zo’n groep te moeien. Ontwaar ik daar een dichter die niet weet wat dichten is, dan vraag ik hem/haar valselijk hoe dat komt⇲; de intellectueel die verraad pleegt, krijgt een polemiekje⇲ aan zijn broek; de schrijver die deeteefouten achterlaat, scheld ik de huid vol… (Ik zou dat alles beter niet doen, uiteraard, maar ik kan ’t niet verhelpen, ik ben een moeilijk geval⇲.) Spreekt vanzelf dat wie zich door mij aangesproken voelt, daar niet van gediend is. Mijn gedrag wekt ook weerstand op bij lieden die in zo’n groepje de lakens uitdelen, wat in geweigerde stukken eindigt, wat voor mij dan weer het sein is om op te stappen.**

Tevreden trek ik me dan weer uit de wereld terug, zonder me verder nog te bekommeren om de vraag of u me al dan niet leest. Wat, denk ik, in mijn geval, ook de enige goede manier van schrijven is — en van leven. De jongens van ’t reclamebureau protesteren wel heftig, maar aangezien zij alleen in mijn hoofd bestaan, mag ik hun protesten negeren.

Flor Vandekerckhove⇲

* Uitgeverij De Lachende Visch werkt exclusief met het imaginaire reclamebureau RIOEK (‘Reclame Is Onze Enige Kwaliteit’). Daar werken alleen jongens. (Net zoals er in De Weggeefwinkel alleen meisjes werken.)
** Mijn recentste ervaring terzake is de FB-groep ‘Oostende Nostalgie’. Niet dat ik nostalgische gevoelens koester, integendeel, ik ben vooral blij dat vroeger voorbij is. Ik maakte me lid om de stukjes over mijn jeugd bijkomende bekendheid te geven. Al gauw begon ik me echter weer te moeien, wat voorspelbaar tot geweigerde bijdragen leidde en daarna tot mijn ontslag. Nu zijn ze daar blij dat ze van me af zijn, en ik natuurlijk ook van hen.