16 maart — ’T IS NIET voor ’t eerst dat ik me in deze contreien⇲ bevind. Hier kwam ik verleden jaar Tania ophalen die over de achter mij liggende berg getrokken was. Vandaag vervolgt ze d’r wandeling, weer over een berg, maar nu een die voor me ligt. Montagne d’Alaric⇲ is een keten, aan bergen geen gebrek. Straks ga ik haar 21,6 kilometer verder opwachten in een van de mooiste dorpen van Frankrijk, Lagrasse⇲.
Volgens het reisgidsje waarmee ik me hier, bij gebrek aan internet, behelp, werd dit gebergte naar Alarik I⇲ genoemd, koning van de Visigoten⇲. Heb ik op school iets over Visigoten geleerd? Woonden die mensen hier, op deze berg? Trokken ze, zoals Tania, deze bergen over, maar dan moordend & brandend, zoals Vikings? Moet ik bij Visigoten aan Eburonen⇲ en Menapiërs⇲ denken? En die Alarik? Moet ik me een Ambiorix voorstellen of eerder Clovis?
Na enig mijmeren beslis ik dat Alaric goed op wijlen Maurice Martens gelijkt, arbeider van Fabelta⇲. Zijn echtgenote was een bekende volksvrouw in Gent, Antoinette Vandeputte, er werd daar inmiddels een pad naar haar genoemd. In Gent kwam hij al eens naar onze vergaderingen⇲: zwart leren jekker, karakteristieke kop, getaand gelaat, met behulp van een ferme greep brillantine achterovergekamd, golvend haar, indrukwekkende, grijze snor. ’t Is vooral de snor die me aan Alarik laat denken, want Maurice verzamelde postzegels, iets wat ik die Alarik niet zie doen.
Na enig mijmeren beslis ik dat Alaric goed op wijlen Maurice Martens gelijkt, arbeider van Fabelta⇲. Zijn echtgenote was een bekende volksvrouw in Gent, Antoinette Vandeputte, er werd daar inmiddels een pad naar haar genoemd. In Gent kwam hij al eens naar onze vergaderingen⇲: zwart leren jekker, karakteristieke kop, getaand gelaat, met behulp van een ferme greep brillantine achterovergekamd, golvend haar, indrukwekkende, grijze snor. ’t Is vooral de snor die me aan Alarik laat denken, want Maurice verzamelde postzegels, iets wat ik die Alarik niet zie doen.
Graf van Antoinette Vandeputte (1934-2005) en Maurice Martens (1919-1983), op de Westerbegraafplaats in Gent⇲. Met dank aan Willie Panhuis en Eddy Labeau voor de info.
De streek die me tot dit stukje inspireert ligt in de Languedoc, waar Tania nu wandelt. Dat wandelen begon ooit met een 'ronde van Vlaanderen' en ook toen liet ik me erdoor inspireren, in 2021 publiceerde ik er een boekje over: Langs Vlaamse wegen. De digitale publicaties (pdf en EPUB) van De Lachende Visch zijn gratis. Mail erom (en vermeld de titel): liefkemores@telenet.be⇲.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten