Antwoord op een lezersbrief

De foto verenigt drie generaties: deze van mijn kleindochters (de betogende scholieren), die van mijn dochter Marijke (links op de foto) en mijn generatie, in de figuur van Raf Verbeke. (Gent, scholierenstaking, 22 oktober 2022)

SCHRIJVERS als Nick Cave — ja, Cave is wel degelijk ook schrijver — en Amélie Nothomb ontvangen doorlopend brieven, tientallen, honderden! Dat is niet verwonderlijk, beiden zijn internationale sterren. Wel verwonderlijk is dat ze die brieven ook beantwoorden, Cave doet het in zijn Red Hand Files, Nothomb beantwoordt ál haar correspondenten persoonlijk, vijf uur per dag, minstens honderd brieven per week. 
Zelf ben ik een minor writer, in de brievenbus van mijn woning vallen alleen aanmaningen. Heel uitzonderlijk ontvang ik in mijn e-mailbox lezerspost en ’t is nog uitzonderlijker dat ik erop antwoord. Concreet ziet het er zo uit: mijn mapje ‘Lezers’ bevat vier brieven, drie ervan wachten op antwoord, of beter gezegd: ze wachten al lang niet meer op antwoord, die mensen weten wellicht niet meer wat ze mij destijds geschreven hebben. Daarnaast is er Facebook dat ik alleenlijk gebruik om nieuwe posts van De Laatste aan te kondigen, daar vind ik wel eens een opmerking die de gewone hoon van dat roeptoetersmedium overstijgt, zoals die van Raf Verbeke die reageert op De radicalisering van Anuna. Omdat zijn reactie me ietwat aan oude mannen laat denken, antwoord ik met een verwijzing naar Anuna! Anuna!, waarin ik in 127 woorden het scholierenverzet tegenover het onbegrip van oude mannen plaats. Raf Verbeke laat het daar niet bij, hij repliceert met een lezersbrief: 624 woorden. In 't midden van de nacht vraag ik me af: wat zouden Nick Cave en Amélie Nothomb met zo'n brief aanvangen? 

Beste Raf,
Op tien woorden van je brief zijn er negen die niets te maken hebben met wat ik schrijf. Je opent nochtans sterk: ‘De jeugd heeft altijd gelijk. Want de jeugd heeft de toekomst. Dat gelijk is dus niet omdat ze jong is, maar omdat gij en ik er er niet meer zullen zijn om die toekomst te maken.’ Daarna heb je het over een posterboy, een logebroeder en de neergang van de socialisten, om na die overbodige omweg terug te komen tot wat je, denk ik, zeggen wil: ‘Ik wil het risico op beschuldiging van paternalisme lopen in mijn kritiek op Anuna, omdat ik politieke steun gegeven heb aan een aantal van haar generatiegenoten, klimaatjongeren die net als Anuna schoolstakingen organiseerden, maar al vroeg het mediaspektakel de rug toekeerden en (met een geel hesje aan) de band legden met de sociale strijd (…)’  Ja, dat begrijp ik wel, vandaar ook dat ik Anuna! Anuna! afsluit met: ‘De kelner ruimt de tafels, de barman sluit de bar. Aan de dienstuitgang trekken ze hun gele hesje aan.’ Raf, je weet dat ik je graag zie, woonde ik in Gent, ik had voor je gestemd, maar je moet echt leren schrappen in je teksten, in dit geval toch om en nabij de 500 woorden. Dit gezegd zijnde, ik ga dat eens meer doen, zo'n brief beantwoorden, ik kijk wat nog in mijn mapje zit.

Flor Vandekerckhove⇲