Antwoord op een lezersbrief

De foto verenigt drie generaties: deze van mijn kleindochters (de betogende scholieren), die van mijn dochter Marijke (links op de foto) en mijn generatie in de figuur van Raf Verbeke. (Gent, scholierenstaking, 22 oktober 2022)

SCHRIJVERS als Nick Cave — ja, Cave is wel degelijk ook schrijver — en Amélie Nothomb ontvangen doorlopend brieven, tientallen, honderden! Dat is niet verwonderlijk, beiden zijn internationale sterren aan het cultureel-commerciële firmament. Wel verwonderlijk is dat ze die brieven ook beantwoorden, Cave doet het in zijn Red Hand Files, Nothomb beantwoordt ál haar correspondenten persoonlijk, vijf uur per dag, minstens honderd handgeschreven brieven per week. 
Zelf ben ik een minor writer, in de brievenbus van mijn woning vallen alleen aanmaningen. Heel uitzonderlijk ontvang ik in mijn e-mailbox lezerspost en ’t is nog uitzonderlijker dat ik antwoord. Concreet ziet het er zo uit: mijn mapje ‘Lezers’ bevat vier brieven, drie ervan wachten op antwoord, of beter gezegd: ze wachten al lang niet meer op antwoord, die mensen weten wellicht niet meer dat/wat ze mij destijds geschreven hebben. Daarnaast is er Facebook dat ik alleenlijk gebruik om nieuwe posts van De Laatste aan te kondigen, daar vind ik wel eens een opmerking die de gewone hoon van dat roeptoetersmedium overstijgt, zoals die van Raf Verbeke die reageert op De radicalisering van Anuna. Omdat zijn reactie me ietwat aan oude mannen laat denken, antwoord ik met een verwijzing naar Anuna! Anuna!, een handpalmverhaal uit 2019, waarin ik in 127 woorden het scholierenverzet tegenover het onbegrip van oude mannen plaats. Raf Verbeke laat het daar niet bij, hij repliceert met een lezersbrief: 624 woorden. In 't holst van de nacht vraag ik me af wat Nick Cave en Amélie Nothomb met zo'n brief zouden aanvangen. 

Beste Raf, Je brief opent sterk: ‘De jeugd heeft altijd gelijk. Want de jeugd heeft de toekomst. Dat gelijk is dus niet omdat ze jong is, maar omdat gij en ik er er niet meer zullen zijn om die toekomst te maken.’ Daarna heb je het over een posterboy, een logebroeder en de neergang van de socialisten, om na die overbodige omweg terug te keren naar wat je, denk ik, zeggen wil: ‘Ik wil het risico op beschuldiging van paternalisme lopen in mijn kritiek op Anuna, omdat ik politieke steun gegeven heb aan een aantal van haar generatiegenoten, klimaatjongeren die net als Anuna schoolstakingen organiseerden, maar al vroeg het mediaspektakel de rug toekeerden en (een geel hesje dragend) de band legden met de sociale strijd (…)’  Ja, dat begrijp ik wel, vandaar ook dat ik Anuna! Anuna! afsluit met: ‘De kelner ruimt de tafels, de barman sluit de bar, aan de dienstuitgang trekken ze hun gele hesje aan.’ Raf, je weet dat ik je graag zie. Woonde ik in Gent, ik had voor je gestemd, maar je moet echt leren schrappen in je teksten, in dit geval toch om en bij de 500 woorden.  

Flor Vandekerckhove⇲