Herinneringen aan Vincent Pauwels (†)

Jonge kameraden, van links naar rechts: Robbie Ghekiere (†), Peter Duuring (†), Cathy Cornelissen, Vincent Pauwels (†). Rechts: Vincent aan ’t werk in zijn geliefde Stapelhuis, Frans Ackermansstraat Gent. (Foto’s Willie Panhuis)

’T STAAT niet voor niets in de ondertitel van De Laatste: 'Deze vuurtoren belicht de verdwijnende wereld van een babyboomer/soixantehuitard.’ En in Mijn poëtica staat hoe ik dat wil doen: ik laat mijn laatste vuurtorenlicht over een marginale uithoek glijden, resulterend in korte blogposts.
Zo’n marginale uithoek was zeker ook de RAL, een wel zeer linkse groep, te klein om van ‘partij’ te kunnen spreken. In 1975 sluit ik me aan bij de Gentse afdeling ervan en ik denk er nog altijd met liefde aan terug, ’t is niet toevallig dat ‘trotskisme’ in de lijst met labels, rechts van de blog, meer dan honderd items telt. Daar voeg ik er vandaag nog eentje aan toe.
Gentenaar Vincent Pauwels (°1950 - †2000) was al langer lid. Willie Panhuis, die zijn levensgezellin zal worden, herinnert zich dat de RAL in 1971 naar Parijs trok om er deel te nemen aan de herdenking van de Commune van Parijs, en dat Vincent, toen arbeider in Fabelta, het eeuwfeest tot zijn spijt moest missen. Haar herinnering gaat nog verder terug in de tijd: ‘In 70, terwijl ik het boekwinkeltje (de ‘militant’) op de Sint Kwintensberg aan ’t openhouden was, stapte Vincent binnen, hij bleek zeer geïnteresseerd. Hij werkte toen bij fotograaf Van den Abeele onderaan de straat, later ging hij bij Fabelta werken.’

Voor zo’n verre herinneringen ga ik altijd bij Eddy Labeau te rade: ‘Vincent was een enthousiaste militant. Zeer aanwezig, niet iemand die je maar eenmaal per week op de vergadering zag. Ook daardoor maakte hij bij ons veel vrienden. Wellicht was hij al bij de oprichting in 1971 van de partij.’ Eddy herinnert aan ‘Eenheid in de strijd’, bedrijfskrantje dat de RAL toen aan de poort van Fabelta distribueerde, en waarvoor Vincent, als insider, nuttige informatie bezorgde: ‘Zo waren er nog informanten, waarvan Maurice Martens en Jan Deroose de trouwste waren, contacten die al van voor de RAL dateerden.’ (°)
Toen ik in 1974-75 ‘de schots en scheve schaarse rangen vervoegde’ was Vincent minder actief, wat danig veranderde in 1977 wanneer de RAL in Gent een nieuw lokaal uitbouwde, ’t Stapelhuis, dat breder ging dan wat je van zo’n klein groepje zou verwachten. Naast de RAL en de jongerenafdeling ervan, SJW, hadden ook linkse Turken er een basis. De grote zaal werd ruim gebruikt, ook door buurtbewoners. Ik herinner me pingpongtafels, een cursus elektronische muziekcreatie, repetities van een toneelgroep rond Arne Sierens, een punkgroepje rond Erik Goeman, een Turks trouwfeest, en fuiven, zoals die van anarchisten; toen ik als kaderlid van een bedrijf ontslagen werd, heb ik er een personeelsfeest gegeven, en er waren de ‘Vrijdagen van ’t Stapelhuis’, waarvan sommige veel succes hadden, Alain Krivine is er komen spreken en Ernest Mandel, er is een meeting geweest waarop ook Jef Turf het woord voerde… Enfin, je moet maar eens doorklikken naar Herinneringen aan 't Stapelhuis en Herinneringen aan ’t Stapelhuis 2, en je zult zien dat de RAL misschien wel klein was, maar ook, zoals het gezegde luidt, dapper. Wat ik eigenlijk vooral over dat Stapelhuis wil zeggen is dit: het zou er nooit gekomen zijn, ware er niet de nooit aflatende inzet van Vincent Pauwels geweest. 
Flor Vandekerckhove⇲

Het overlijdensbericht van Vincent Pauwels, in Rood, september 2000.

(°) Om iets meer over die begintijd te weten te komen, had ik wellicht ook nut gehad aan Freddy’s papers, waarin Freddy Depauw, RAL-militant van het eerste uur, zijn herinneringen opschrijft, maar ik heb nog altijd geen exemplaar besteld (uitstelgedrag, sorry Freddy.)