The Monks waren een soort anti-Beatles groep
uit de sixties: kort haar, geschoren kruin zoals bij monniken en een imago van
zware jongens. Ook merkwaardig: de band werd gevormd door Amerikaanse soldaten
die in de jaren zestig in Duitsland gekazerneerd werden. In 1966 produceerden ze Black Monk Time, hun enige langspeelplaat. Na hun legerdienst
keerden ze weer naar huis en dan was het eigenlijk over, alhoewel ze dat niet
meteen wilden toegeven. Maar vergeten werden ze niet, want tien jaar geleden
werd Monks: The Transatlantic Feedback
gedraaid, een documentaire film over de groep. De intro staat daar⇲. Over die film kun je op Youtube overigens een interessant Duits interview beluisteren en dat start hier⇲.
In die docu kent gitarist en zanger Gary Burger (†) veel politieke
betekenis aan de titelsong Monk Time, wat merkwaardig genoeg ferm tegengesproken wordt door de andere bandleden. Maar misschien kun je je daar zelf een mening over
vormen, ik heb de tekst voor je vertaald. Naar het origineel luisteren doe je hier⇲.
Oké, mijn naam is Gary.
Daar gaan we, het is beattijd,
het is hoptijd, het is monniktijd, nu!
Je weet dat we niet van het
leger houden.
Welk leger?
Wie maalt er om welk leger?
Waarom vermoord je daar al die
kinderen in Vietnam?
Boze Viet Cong.
Mijn broer stierf in Vietnam!
James Bond, wie was hij?
Stop ermee, stop ermee, ik
vind het niet leuk!
Het is te luid voor mijn oren.
Er komen kutjes in overvloed
en daar houden wij van.
We houden niet van de
atoombom.
Stop ermee, stop ermee, ik
vind het niet leuk. . . stop er mee!
Wat is je bedoeling Larry?
Ah, je denkt zoals ik denk!
Je bent een monnik, ik ben een
monnik, we zijn allemaal monniken!
Dave, Larry, Eddie, Roger,
iedereen, daar gaan we!
het is beattijd, het is hoptijd,
het is monniktijd, nu!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten