IN DM ZOMERUUR, zaterdagse katern van de krant De Morgen, staat op 12 augustus
een interview met Nadia Merregaert, een Vlaamse die beeldhouwt onder haar
moeders naam, Naveau.
Nadia
Naveau woont met haar echtgenoot in Saint-Bonnet-Tronçais en het interview
maakt deel uit van een reeks waarin Rik Van Puymbroeck Vlamingen ondervraagt
die (deels) in Frankrijk wonen. Ik volg de reeks omdat ik er al eens oude
bekenden in tegenkom (Stefan Hertmans, Michiel Hendryckx), en ook omdat ik daar
zelf een
huisje⇲ heb, waarin ik zou wonen,
ware het niet dat de liefde er inmiddels anders over beschikt heeft.
Haar
vader is professor microbiologie en virologie geweest aan de Universiteit van
Antwerpen. Het gezin verhuist naar de Verenigde Staten en komt
uiteindelijk naar Vlaanderen terug, naar Mol, waar vader gaat werken in het
Studiecentrum voor Kernenergie.
De
interviewer noteert nog iets. Nadia: ‘Mijn
ouders zijn getuigen van Jehova en zo ben ik dus opgevoed. Streng, tot op een
bepaalde leeftijd toch van de wereld afgesloten.’ Als kind is ze van deur tot
deur gegaan met tijdschriften als De Wachttoren [niet te verwaren met De
Laatste Vuurtorenwachter] en Ontwaakt!.’
Van
dat geloof is ze inmiddels wel af: ‘En
stilaan zijn de gesprekken gevolgd. Uiteraard. Ik ken veel families waar die
gesprekken tot breuken hebben geleid, maar niet bij ons. Het gekke vind ik zelf
dat mijn vader, professor microbiologie, heel overtuigd is. Ik heb hem daar al
naar gevraagd en hij zegt dat hij die twee zaken gescheiden houdt. Wetenschap
en geloof. Ze blijven overtuigd. Maar we zijn close gebleven.’
Waarmee
het woord van Karel
van het Reve⇲ ook in geloofskwesties bewaarheid
wordt: ‘Het zijn geen politieke of levensbeschouwelijke grenzen,
maar moeilijk definieerbare zaken als gevoel voor proporties, smaak, fatsoen,
redelijkheid, een zekere persoonlijke halsstarrigheid ook, die de beschaving
van de barbarij scheiden.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten