Wat Elvis en ik met elkaar gemeen hebben

Altijd val ik in onmin met lieden die mijn teksten wel willen publiceren, maar dan alleen op voorwaarde dat ik ze eerst een beetje in hun kraam wring. Daar krijg ik iedere keer weer purperen puisten van; aan mijn verhalen wordt niet geraakt, noch voor het geld, noch voor de show.

Door de bank genomen ben ik nochtans een gemakkelijke mens; je mag me een slag in het gezicht geven, je mag me belasteren, me bij 't zeventiende zetten, mijn fiets ontvreemden, me een trotskist noemen, mijn grenadine uitdrinken, tegen mijn gevel pissen, van en met mij mag je al doen wat je wil, maar je moet wel mijn schrijfsels respecteren.

Bij het gerenommeerde huis EPO laat ik een boek vallen omdat men vindt dat ik van die roman beter een stuk literaire non-fictie zou draaien. Bij De Zeewacht laat ik een wekelijkse column vallen omdat men vindt dat ik er geen verbeelding in mag klutsen. En nu is er een plaatselijke nieuwssite die nog wel mijn stukken wil plaatsen, maar alleen op voorwaarde dat en afgezien van … En daar plaatst die mens dan, bewust van zijn redactionele macht, een kromme slotzin achter: ‘Indien je hiermee niet kan verzoenen zullen we de samenwerking helaas moeten stoppen.’ Ah, antwoord ik, laat er ons dan meteen maar mee stoppen. Waarna de kat en ik samen de hond uitlaten.

Elvis had dat ook. Je mocht zijn huis afbranden, zijn auto stelen, zijn sterke drank uitdrinken, hem op de grond slaan, maar je moest wel van zijn blauwe suède schoenen afblijven. Ik begrijp die Elvis wel. Let’s go cat, walk the dog.

Flor Vandekerckhove