zaterdag 22 december 2018

Klinkklank

UIT EEN OMVANGRIJKE longlist selecteerde ik de ex-lieven waarvan ik wist dat ze single gebleven waren en mijn bloed wel konden drinken. Al die haat wilde ik in vrede omzetten. Ik nodigde hen uit om, naast de kerstboom, bij de feestdis aan te schuiven.
Eerst wilde ik die kerstboom maagdelijk houden, hoe schoon zijn uwe bladeren, maar op de valreep ging ik toch een hoop fikfak halen, alles aan minder dan de halve prijs, wegens alreeds kerstavond.
Ik vergat helaas mijn huissleutel. Daar stond ik nu te blinken met een doos vol klatergoud en het was al aan het deemsteren. Met veel moeite klom ik achteraan over de muur. Bleek dat ook de achterdeur op slot was. Ik schatte de breedte van een ruit, sloeg het glas stuk en wrong me door het raam tot ik … bleef steken. Terwijl ik daar hing, hoorde ik de bel overgaan. Ik wilde roepen, maar was daar in die houding geenszins toe in staat.
Telkens zich een nieuwe genodigde aanmeldde luisterde ik naar de bel en daarna naar een resem wrede verwensingen. Ook moest ik voortdurend aanhoren hoe de dames intens met mijn aldaar achtergelaten doos klinkklank in de weer waren. En uiteindelijk niets meer: heilige nacht, alles slaapt, eenzaam wacht. Dat laatste sloeg op mij.
Het was alweer aan ‘t dagen toen de buurman me met zijn ladder kwam bevrijden. Vanuit diens woning belden we de slotenmaker. Die trok grote ogen toen hij op de stoep de wraak van mijn genodigden aanschouwde: kapotte kerstbollen, vertrapt kaarsvet, onthoofde rendieren, engelenhaar alom, leeggespoten bussen schuimsneeuw, verknipte kerstmutsen, jingle bells all the way
Toen sprak een stem uit den hoge. Het was John Lennon die me in een soort West-Vlaams Engels zei: 'And so this is Xmas / And what have y’ e nu were ge-done?'  Ik zweer het!

Geen opmerkingen: