Papa is niet thuis, het chagrijn van mama zoekt een weg naar haar maag, ze boert, boert, boert. Dan gebeurt er iets wat anders nooit gebeurt, een man vraagt of we zin hebben in een uitstap. Mama doet iets wat ze anders nooit doet, ze sluit voortijdig de winkel. Een Amerikaanse wagen, ik zit tussen de man en mama en ben blij dat ik thuis aan weer een weeë avond ontsnap. Mama en ik genieten van het gebeuren, de man geniet van ons gezelschap, mama houdt op met boeren. In Blankenberge kijken we naar fietsers die op een plankenhouten velodroom rondjes rijden. Fietsen waarop je achteruit moet trappen om vooruit te rijden, stuurwiel waar je een stang verwacht, waaraan je rechts moet draaien om links te keren, een groot en een klein wiel, zadels die omhoog veren… De mensen rondom ons lachen. De man lacht, mijn mama lacht, ik lach, een avond die ik nooit vergeet. Dan word ik opeens heel moe, de zachte vering van de Amerikaan wiegt me in slaap. Wakker word ik als de man me uit de auto tilt, het is laat, het is donker, mama brengt me naar bed, papa is nog steeds niet thuis. De vriendelijke man verdwijnt. Enkele maanden later meen ik zijn stem op de radio te herkennen, papa zegt dat het Toon Hermans is. Mama zwijgt, ik zwijg.
Flor Vandekerckhove
Flor Vandekerckhove
Geen opmerkingen:
Een reactie posten