Op 1 juli gaan de cinema’s weer open, wat gepaard gaat met tal van beperkende coronamaatregelen. Is die beperking wel nodig, vraagt ge u af, als ge deze foto aanschouwt. Daarop ziet ge mij, zittend in de Groene zaal van mijn lievelingscinema. Het beeld dateert van 26 januari, vlak voor de avondvoorstelling van Adoration. Niemand heeft dan al van covid-19 gehoord. Mooie, bevragende film, Frans-Belgische co-productie. Géén volk.
Zie hem daar zitten, de oude, en terwijl hij daar zit, op z’n vaste plek, wachtend op de voorstelling, denkt hij aan de De zeer oude zingt van Lucebert, waarin: alles van waarde is weerloos. Hij weet niet waarom hij daar nu aan denkt, maar, zegt hij tegen zichzelf: ’t is in elk geval beter dan aan Johnny Halliday te moeten denken. Weet ge trouwens dat Johnny er vijftig jaar lang een geheime relatie op nagehouden heeft met Cathérine Deneuve? Ge zoudt haar dat niet toegeven hé.
Dit alles, omdat ik u kond wil doen van een merkwaardig fenomeen in mijn eigen filmwereld. Enkele dagen geleden post ik een filmpje op youtube. Daarop declameer ik Mijn vriend Hendrik Marsman en ik, een van mijn betere gedichten. Alhoewel het filmpje veel bekeken wordt, blijft het aantal views op 154 steken. Alles van waarde is weerloos, komt het daardoor? Ikzelf zou ’t bijgod niet weten.
Flor Vandekerckhove
Mijn vriend Hendrik Marsman op youtube
Geen opmerkingen:
Een reactie posten