Tot ‘t mooiste in een mensenleven behoort dat zeldzame moment waarop alles perfect is: het boek dat je leest, de boodschap die je aanspreekt, het weer, de sfeer, de dag die samen met het leven aanbreekt, het nog jonge lijf… Zo’n moment beleef ik wanneer ik voor het eerst Marsman lees, die tot me spreekt en zegt dat het in ’t leven niet om geldgewin gaat (De Vliegende Hollander), maar om ’t genot van ’t schrijven (de meermin).
Mijn vriend Hendrik Marsman
Aan Stefaan Pennynck
Als jongeman was ik met Hendrik Marsman in een roeiboot de zee op
Gegaan en terwijl ik met mijn jonge mannenarmen het scheepje de
Golven liet klieven luisterde ik naar mijn vriend die me liggend op zijn
Rug het verhaal van kapitein Van der Decken voor aan het lezen was
Ons scheepje rook naar teerlucht en de hemel sneeuwde licht en terwijl
We door de golven kliefden kwam Van der Decken tot leven als De
Vliegende Hollander die voor eeuwig en altijd gejaagd door wind
& winst een schip moest voeren dat nooit zijn haven vinden zou
Toen ontwaarde ik de zeemeermin die op een brulboei zat en ik
Gebaarde Marsman dat hij kijken moest en met een ruk smeet hij
Het boek weg en hij sprong meteen in zee om naar de brulboei toe te
Zwemmen en in de richting van de zeevrouw wendde ik de steven
Ons met haar handen wenkend sprak ze tot ons in woorden die Hendrik
En ik nooit eerder gehoord hadden en ze zei dat we haar niet voorbij
Mochten varen en dat we naar haar toe moesten komen en dat is wat we
Deden als waren we Odysseus’ crew maar dan zonder kaarsvet in de oren
En neen we voeren niet te pletter zoals dat nochtans in die verhalen gaat
Althans niet meteen en althans niet daar en alhoewel we de sirene met
Ons meenamen werden we daar evenmin door Poseidon voor gestraft
Althans niet meteen en niet op de manier waarop ’t in die verhalen gaat
Niemand keek op toen Marsman en ik en onze zeemeermin er na thuis
Komst een gingen kraken en aan de toog werd spontaan een zeemans
Lied ingezet en de waard zei lachend dat het er eentje voor het huis was
En dat wie zijn vrouw heeft meegenomen nooit te laat is thuisgekomen
Hendrik Marsman nam de meermin met zich mee en zelf ging ik mijn
Eigen pad en toen ik zijn overlijden in 40 op zee vernam — den dood,
Den dood tegemoet — dacht ik verkeerdelijk dat hij toch min of meer om
Wille van de meermin toch door Poseidon ter verantwoording geroepen was
Niet Poseidon maar oorlogstuig was het dat een eind’ aan Marsmans leven
Bracht net zoals hij dat zelf veel eerder al beschreven had in een voor
Spellend vers dat luidt De eenzame zwarte boot / vaart in het holst van den
Nacht / door een duisternis, woest en groot / den dood, den dood tegemoet
Met weemoed dacht ik weer aan dat heerlijke moment waarop Hendrik
Marsman en ik varend in onze boot De Vliegende Hollander lieten vallen
En resoluut voor de lok van de sirene kozen en ik weet dat Hendrik daar
Nooit spijt van heeft gehad en de meermin evenmin en ik nog ’t minst van al
Flor Vandekerckhove
Mijn vriend Hendrik Marsman op youtube!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten